Emeğin Sanatı 159. Sayı
ZERRİN UYKUSU
I
Ne zaman o ağır bulut kalbine inse, zeytin yaprağıyla konuşur annem.
Rüzgârla ırgalanan otlar susar, salkımlanır kuru çöpler...
II
Bilse ki, bu ruhu ateşten ben ödünç aldım,
o paslı damgayı ölüme ben kendim vurdum...
III
Güz geçti...
'Güneş bir gün göğün ortasında duracak.'
Bahar dokunduğunda uyanmayacak,
ve zerrin,
ve ben..
NEVİN KOÇOĞLU