είχε δηλώσει ευθαρσώς στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ένας Κινέζος αξιωματούχος , όχι άδικα . Η φράση του αναδημοσιεύτηκε παντού στον πλανήτη , έγινε ακόμα και λήμμα στη Βικιπαίδεια . Οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της Ευρώπης , η πολυφωνία , οι καθυστερήσεις , η ενεργειακή της εξάρτηση από τρίτους και το έλλειμα γεωπολιτικής βαρύτητας , είχαν άμεσες οικονομικές επιπτώσεις . Το δολάριο συνέχισε μέσα στα χρόνια να κερδίζει έδαφος έναντι του ευρώ , καθώς η πίστη στο ευρωπαϊκό νόμισμα και τους θεσμούς που αντιπροσωπεύει κλονίστηκε κι ’ άλλο . Η οικονομία της ευρωζώνης άρχισε να συρρικνώνεται .
Έτσι , οι ευρωπαίοι ηγέτες αναγκάστηκαν να αναζητήσουν μια γρήγορη λύση . Απευθύνθηκαν στον υπέργηρο αλλά οξυδερκή κεντρικό τραπεζίτη Ζοσπέρ Πασκάλ , έναν άνθρωπο κοινής αποδοχής , και του ζήτησαν να προτείνει ένα σχέδιο ώστε η Ευρώπη να μπορεί να λαμβάνει μέτρα γρήγορα , τουλάχιστον οικονομικής φύσεως , χωρίς να πρέπει κάθε φορά να συνεδριάζει , να διαφωνεί και ακόμα και αν συμφωνεί , να πρέπει να περιμένει την επικύρωση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ή / και τα κοινοβούλια όλων των κρατών μελών .
Ο Βέλγος τραπεζίτης επέστρεψε μετά από λίγους μήνες με ένα εκτενές σχέδιο το οποίο λίγο-πολύ πρότεινε το εξής : Από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς μόνο η Κομισιόν – όχι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με την εκπροσώπηση των 27 χωρών – θα είναι ο θεσμός που θα μπορεί να αποφασίζει την επιβολή προσωρινών μέτρων οικονομικής φύσης όταν θα κρίνει πως απειλείται η ασφάλεια της Ένωσης . Οι δύο κρίσιμες έννοιες στο σχέδιο Pascal είναι η λέξη « προσωρινής » και η φράση « όταν θα κρίνει ».
Τα « προσωρινά μέτρα » τα οποία το σχέδιο ταξινομεί σε τρεις κατηγορίες , από το επίπεδο Ι μέχρι τα πλέον δραστικά στο επίπεδο ΙΙΙ , θα εφαρμόζονται άμεσα και όχι κατόπιν εορτής . Στη συνέχεια θα απαιτείται βέβαια η επικύρωσή τους από τα κράτη μέλη , ωστόσο , μέχρι να συνεδριάσουν και να συμφωνήσουν όλοι τους , τα μέτρα θα βρίσκονται σε ισχύ . Αυτό ήταν η ριζοσπαστική πρόταση από τον Pascal . Στην ουσία έβαζε τα κράτη μέλη σε θέση μόνο να επικυρώνουν ή να ακυρώνουν εκ των υστέρων τις όποιες αποφάσεις θα είχε ήδη λάβει και εφαρμόσει η Κομισιόν . Αν καθυστερούσαν , κακό του κεφαλιού τους .
Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο , η φράση « όταν θα κρίνει », στην ουσία αποτέλεσε το πρώτο βήμα προς μια κοινή Ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική , αφού έδινε για πρώτη φορά σε έναν πραγματικό θεσμό και την ηγεσία του – τον πρόεδρο της Κομισιόν – τη δύναμη να αποφασίζει τί συνιστά απειλή και τί όχι . Βέβαια , υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος . Θα πρέπει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να συντάξει κάποια εξωτερική πολιτική , κάποιους κανόνες και ένα γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινούνται οι αποφάσεις της Κομισιόν . Αυτά απαιτούν χρόνο στις Βρυξέλλες και ακόμα δεν έχουν καν ξεκινήσει . Παρ ’ όλα αυτά , μετά από έντονες αντιδράσεις , επίπονες διαβουλεύσεις και αμέτρητες τροποποιήσεις , όλες οι χώρες τελικά πείστηκαν , όλα τα κοινοβούλια υπερψήφισαν και οι υπογραφές στο τελικό κείμενο έπεσαν . Το σχέδιο Pascal απέκτησε ισχύ ευρωπαϊκού νόμου .
Η υπουργός Εξωτερικών φυσικά το έχει ξεκοκκαλίσει . Γνωρίζει καλά κάθε πτυχή , κάθε 68