VIUVAS DE VIVOS E VIUVAS DE MORTOS
Tecín soia a miña tea,
sembrei soia o meu nabal,
soia vou por leña ó monte,
soia a vexo arder no lar.
Nin n’a fonte nin n’o prado
así morra coa carrax
el non ha de virme a erguer,
el xa non me pousará.
¡Que tristeza! O vento soa,
canta o grilo ó seu compás...
ferve o pote... mais, meu caldo,
soíña te hei de cear.
Cala rula, os teus arrulos
ganas de morrer me dan,
cala, grilo, que se cantas
sinto negras soidás.
O meu homiño perdeuse,
ninguén sabe en onde vai...
anduriña que pasache
con el as ondas d’o mar,
anduriña, voa, voa
ven e dime en onde está.