Hasan Dede Sohbetleri
ve yüzümüzdeki , gözümüzdeki kirleri , anne şefkati ile mukayese bile edilmeyecek kadar hudutsuz bir şefkatle temizler .
Bizim maneviyatımız , tevhidimiz , sevgidir . Sevginin icabı da şefkattir . Herhangi birimizden bu bağışlayıcı şefkat tecelli edince , ondan manevi gıdamızı almaya , onun gönlünden ‘ Deryayı Ahadiyet ’ e atılmaya çalışırız . Onun akıl ucu o ‘ Derya ’ dadır ; göz ucu da bizde . Biz onu ne kadar seversek , birgün aniden onun gönlüne gireriz . O alemi , kalem tarif edemez . Bu sevgi , menfaat sevgisi değil , Allah sevgisidir .
Bir gün biri Hazreti Peygamber Efendimizin huzuruna gelmiş ve , “ Ya Resulullah , sana bir sorum olacak ” demiş . Peygamber Efendimiz bakmış , hemen adamın bir sıkıntısı olduğunu anlamış . “ Buyur , sor .” demiş . Adam devam etmiş , “ Bilerek bilmeyerek hatalara düştüm , suç işledim . Yarın bir gün Hakk ’ a yürüyünce , korkuyorum , cehennemde yanacak mıyım ?” Tam o sırada da , karşıdan bir anneyle çocuğu geçiyormuş . Hazreti Peygamber ’ imiz cevap vermiş , “ Şu anneyle çocuğunu görüyor musun ?” “ Evet ” demiş adam “ Görüyorum .” Hazreti Resulullah devam etmiş , “ O anne ister mi çocuğu ateşte yansın ?” “ İstemez ” demiş adam . “ Peki , demiş çocuk ateşe düşse annesi ne yapar ?” Adam yine cevap vermiş , “ Anne hemen atar kendini ateşe .” “ Neden ?” diye
17