D E B A N K N O O T.
Het mag een dertigtal jaren geleden zijn, dat in een Fransch stadje, waaraan wij den naam Mardoville geven, doch dat onder dien naam zeer zeker op geene enkele kaart zal gevonden wor-den, op eenen zekeren avond de doorrijdende diligence – een spoortrein loopt er niet langs en toen natuurlijk nog veel min- der – voor het voornaamste logement stil hield om te ver-spannen, en tevens om er den “professor” – men is in Frank- rijk niet karig op dien titel – AUGUST SIMON te ontschepen. SIMON was iemand van onmiskenbare bekwaamheden; meer dan eene medaille, in leterkundigen wedstrijd behaald, kon hij ver-toonen, op menig loffelijk getuigschrift zich beroemen, en toch had hij het in zijn vak niet verder gebracht alleen doordien zijne beurs zoo schraal voorzien was, dat hij zijn talent op onmid-delijken woeker moest zetten, met andere woorden: dat hij les moest geven om te eten. Op zijn zedelijk gedrag viel geen natte vinger te leggen, en dit vooral deed de hoofdonderwijzeres der voornaamste, dat wil zeggen éénige jongejufvrouwen kost-school te Mardoville het besluit nemen om onzen jongman, ofschoon hij een jongman was, met het geven van eenige les- sen in zijn vak te belasten.
Hoe ijverig zich SIMON ook van zijne taak kweet, toch liet hij de hulponderwijzeres niet onopgemerkt, die doorgaans als eene soort van policie-beambte bij het geven zijner lessen te-genwoordig was. Het was een meisje van buitengewone schoon-heid, maar ook een buitengewoon voorbeeld van naauwgezetheid in de vervulling harer pligten. Haar voorkomen had iets som-bers, als hadde zij een voorgevoel, dat hare toekomst duister was. HENRIËTTE was haar naam – scheen dan ook naar alle waarschijnlijkheid geene andere bestemming te hebben dan levenslang met, en vaak boven, al hare krachten om ge- ring loon den ondankbaren arbeid te verrigten aan welken zij zich had toegewijd. De hoofdonderwijzeres was al wat zacht en minzaam en voorkomend heet voor allen die zij meer of min meende te moeten ontzien, maar zij vergde wel eens wat veel,