Trainers
U zult wel denken, een nieuwe columnist
in het clubblad. Bij deze zal ik me even
voorstellen. Ik ben Albert Ras en speel tegenwoordig bij het meest beladen team
van de senioren, namelijk het Derde, een
begrip binnen onze plaatselijke voetbalvereniging! Tijdens een sinterklaasavondje, waar een redactielid van dit clubblad
aanwezig was, vroeg hij aan mij of ik ook
een luchtige column wilde schrijven, omdat mijn gedicht nogal in de smaak viel bij
de aanwezigen.
Zo zie je maar wat een sinterklaasavondje teweeg kan brengen, want waar moet ik nou een
column over schrijven. Een bekende columnist
als Auke Brouwer kan tenminste terugvallen
op een schat aan ervaring. Ik weet niet hoeveel
wedstrijden bij Urk 1 en in 1995 ook nog uitgeroepen tot sportman het jaar! Dan een Jelle
Loosman, die al meer heeft meegemaakt bij
deze club dan ik in mijn hele leven aan menselijke afscheidingen in de WC heb laten vallen.
En dan kom ik, Albert Ras, 22 jaar, 33 wedstrijden bij Urk 3, 18 stuks bij Urk 2, waarvan 17
invalbeurten…
Maar iets waar ik in mijn prille loopbaan wel
vaak mee te maken heb gekregen, waren trainers. Elke trainer is weer anders en het mooiste
aan deze mensen is dat ze zichzelf vaak serieuzer nemen dan de spelers. Toen mijn carrière
begon, was mijn vader trainer. Ik was destijds
officieel nog niet ingeschreven bij SVU, dus
heb ik mijn eerste seizoen illegaal afgewerkt.
Als je vader je trainer is, wordt meestal door
leeftijdsgenootjes verweten dat jij in de ploeg zit
omdat ‘je ur iene van de trainer binnun’. In mijn
geval ging dit gelukkig niet op, want ik speelde
bij de DA Drogist in de eigen divisie!
Later in de D pupillen kreeg ik voor het eerst te
SVU Clubblad december ’10
maken met een trainer die niet mijn vader was.
Zijn naam kan ik me niet meer heugen, maar
wat me nog wel bijstaat is dat het seizoen hem
een klein fortuin heeft gekost. In de voorbereiding op het seizoen verloren we alles kansloos,
waarop hij de legendarische woorden tot ons
sprak: “Elke wedstrijd die jullie dit seizoen winnen, krijgen jullie patat en cola”! De eerst volgende training nam een teamspeler van ons
een ‘moat’ mee die ook op voetbal wilde. Het
mooie was dat hij, in tegenstelling tot het gros
van de ploeg, wel met een bal kon omgaan.
Dat was het begin van één van mijn mooiste
seizoenen ooit, we werden namelijk ongeslagen kampioen! Je hoeft niet goed te kunnen
rekenen om erachter te komen dat je van ‘15
spelers x 22 wedstrijden x patat en cola’ een
hele leuke vakantie kan boeken!
Als puber kwam ik in B2 onder de vleugels van
Jan van den Berg, bij u vast wel beter bekend
als Jan de Kip. Een charismatische trainer die
veel respect kreeg van de puberende jongeren
die hij goed in het gareel wist te houden. Ook
zijn trainingen waren van een zeer hoog niveau,
zonder dat hij destijds een trainerscursus had
gevolgd. Pass- en trapvormen over 7,2 schijven waren dagelijkse kost op de trainingen.
Totdat ons begon op te vallen dat wij steeds
dezelfde oefeningen deden als het team op het
veld naast ons, en wel op hetzelfde tijdstip en
met dezelfde tijdsduur!
Ook met het crème de la crème uit het tr ????????????????????????????????????????????)!????-??????????????????????????????)Q??????????????????????????????????)?????????????????????????????????)???????????????????%???????????????????????????????????????????????5??????????U???!??????!?????????????)??????????????????????????????????????)?????????????i??????????????????????((??((