Caroline
Ik kocht 20 voedselpakketten in den Aldi
hetzelfde uit, en dat zorgt ervoor dat andere
talenten - creatieve talenten, ondernemend zijn,…
- onvoldoende aan bod komen.
Frank: We moeten veel op school hé. Moeten,
moeten, moeten, ik kan daar niet goed tegen.
interview
Frank
Focketyn
Caroline: Ik moést blokfluit spelen, terwijl ik
verschrikkelijk slecht speelde en de hele klas
zich aan mij ergerde.
Frank: Kinderen moeten meer verschillende
dingen leren, verschillende talenten ontdekken.
De complete schooldag is een mooi principe. Vele
talenten en hobby’s stimuleren maatwerk voor elk
kind. Maar ik was graag thuis. Ik heb veel te veel
fantasie, alleen thuis kon ik die even afzetten.
Rustig alleen op de mat, met een autootje spelen.
Mijn kinderen hadden dat ook nodig. Die waren
ook graag thuis. Mijn vrouw is een tijdje thuis
gebleven, ik heb ook een tijdje niet gewerkt.
Caroline: Maar niet iedereen kan zich dat
permitteren. En als kinderen graag rustig met
een autootje spelen, dan moet dat op school ook
kunnen. Daar zou ruimte voor gemaakt kunnen
worden.
Frank: Weet je wat helpt om rust te brengen?
Opruimen. Heb ik van mijn broer geleerd, en ik
ben er volop mee bezig nu. Mij van zoveel
mogelijk ballast aan het ontdoen, letterlijk en
figuurlijk. Grote kuis. In mijn huis en in mijn kop.
Met minder toekomen, ik ben daar nogal van
overtuigd. Minder geld, minder spullen, minder
eten. Dat besef is er gekomen met de tsunami in
Zuid-Oost-Azië een paar jaar geleden. Ik zat in
bad en dacht plots hoe absurd dat was: aan de
andere kant van de wereld werden ze overspoeld
door water, duizenden levens kapot, nog veel
meer mensen alles kwijt, en wij laten het bad nog
eens vollopen. Echt waar, toen heb ik besloten
dat het anders moest. Dat het met minder moest.
Minder, maar beter.
“In een handomdraai kunnen we
100 vrijwilligers optrommelen”
Ik werkte in een internetwinkel op de Turnhoutsebaan en zag meer en
meer bedelaars binnenkomen, smekend om een paar centen of
een beetje eten. Op een dag ben ik den Aldi binnengestapt en heb
ik twintig voedselpakketten gevuld. Geen idee voor wie of voor wat,
maar ze waren snel weer de deur uit. Dat gaat natuurlijk al snel als
een lopend vuurtje rond en er kwamen meer en meer mensen in de
winkel aankloppen voor een voedselpakket. Langzaam maar zeker zijn
we ons beginnen verenigen met een paar mensen die iets aan
de armoede in ’t stad wilden doen. Al-Ikram was geboren.
Caroline: Ik zal je eens iets bekennen,
Franky: ik heb een gezonde jaloezie tegenover
acteurs. Ik kan het echt niet, acteren. Empathie,
geen probleem, maar een rol spelen, lukt langs me
geen kanten. Een groot gebrek als politica,
naar ’t schijnt. (lacht)
En zeven jaar later is ons idee compleet uit zijn voegen gebarsten.
We kunnen makkelijk honderd vrijwilligers optrommelen als we ze
nodig hebben. We helpen momenteel 850 mensen, en lang niet alleen
meer met voedselpakketten. We zorgen voor bijstand als iemand een
tolk nodig heeft of moet onderhandelen met de huisbaas, de politie,
het OCMW,… We doen kledingbedelingen en helpen mensen aan
huishoudspullen. We helpen hen om hun woning toch een béétje in
te richten. We bezoeken zieke mensen in het hospitaal. We zijn ook
met Nederlandse lessen gestart: eerst met 20 mensen, nu al met 80.
Als dat een beetje draait, gaan we die mensen ook leren solliciteren,
een CV leren maken,… Mensen de kans geven om uit die spiraal van
armoede te geraken, om hun leven een nieuwe wending te geven.
Frank: Ik zou nooit in de politiek kunnen gaan.
Die verantwoordelijkheid, ik zou dat veel te
persoonlijk pakken. Ik zou daaraan kapot gaan.
Politiek en theater zijn twee totaal andere
werelden, hoewel politiek tegenwoordig teveel
naar mijn goesting lijkt op de verbeelde realiteit
die theater is. Maar ze hebben één ding gemeen:
de essentie is het verhaal dat je wil vertellen.
Al de rest is bullshit.
Ons motto is: ‘Denk eerst aan je buur’. Ik heb de indruk dat de
Antwerpenaars ons daarin volgen. De armoede stijgt, maar het aantal
vrijwilligers dat zich daartegen verzet stijgt ook. Dat geeft hoop.
Caroline: “Empathie, geen probleem, maar een rol spelen, lukt langs me
geen kanten. Een groot gebrek als politica, naar ’t schijnt.” (lacht)
Frank: “Ik zou nooit in de politiek gaan. Die verantwoordelijkheid,
ik zou daaraan kapot gaan.”
Borgerhout
Nordin Cherkaoui
www.al-ikram.be