Frank
Focketyn
Caroline
interview
Vertel gewoon je verhaal,
meer niet. Al de rest is bullshit.
“Een magazine over de verschilligen
zou niet compleet zijn zonder Frank
Focketyn. Eén van mijn favoriete
acteurs, één van mijn favoriete mensen.
Hart van goud, wil van ijzer. En een
geboren speler.” klinkt het oordeel van
Caroline.
“Wanneer wist ik dat ik acteur wilde
worden? De dag dat mijn vader mijn
moeder bevruchtte.” geeft Frank aan.
Of het nu Guido Pallemans was in
Het Eiland - “ik moest altijd doen alsof
ik stront rook” - of Pappie in Vaneigens,
in de bekendste rollen van Frank
Focketyn zit een duidelijke rode draad:
de lach is nooit ver weg. Zo is Frank ook
in ’t echt. Je kan al eens een boompje
met hem opzetten over de zin van het
leven, maar het moet nooit alleen maar
serieus zijn. Dan is er altijd meteen
weer die kwinkslag.
De Frank die op het podium en voor de
camera’s staat, is de echte Frank. Maar
de echte Frank is ook - en die kant ziet
het grote publiek minder vaak - één
pure brok liefde. Ontwapenend eerlijk
en rechtdoorzee. Een sterk karakter dat
perfect weet welke weg hij wil volgen,
maar onderweg altijd zorg zal dragen
voor alles en iedereen rondom hem.
Mijn lievelingswoord is ‘volledig’: vol-ledig, vol en leeg, zegt Frank bij hem thuis
aan de tuintafel, in een oase van rust.
Mensen dragen allemaal contrasten in
zich. In elk van ons schuilt een Moeder
Theresa en een Adolf Hitler. Geen plus
zonder min, dan spettert er niks. Ik heb
ook een min, maar de plus overheerst.
Caroline: Iedereen heeft goed en
slecht in zich. De essentie van
socialisme is dat wij beroep doen
op het goede, het slechte komt wel
vanzelf. Dat is een verschillige voor mij:
iemand die zoekt naar dat goede dat
in ons zit, en elke dag opnieuw begint.
Herken jij jezelf daarin?
Frank: Ik heb mezelf nooit echt zo
bekeken, ik vind dat niet meer dan
normaal. Is dan niet iedereen een
verschillige?”
Caroline: Nog niet iedereen, nee.
Frank: “Mijn theorie is dat het te
maken heeft met de verbeelding
waarmee we gemaakt zijn. Zijn we
het resultaat van een lange, zwoele
romantische nacht? Of van een
vluggertje? Misschien daardoor dat
sommigen van ons zo bot zijn en zo
gestresseerd rondlopen? Ik heb altijd
graag zorg gedragen voor anderen, ik
sta daar verder niet zo veel bij stil.”
Caroline: Is dat opvoeding of karakter?
Frank: Mijn moeder is ziek geworden
toen ik 11 was. Mijn zus, mijn tweelingbroer en ik, we moesten wel zorg
dragen voor haar en voor elkaar. We
dachten daar niet over na: als we het
niet deden, gebeurde het niet. Ik heb
dat doorgegeven aan mijn drie zonen.
Verantwoordelijkheid mogen nemen.
Niet moéten, mógen. Hoe klein ze ook
waren: yes we can!
Caroline: Het zou toch geweldig
zijn als we die solidariteit, die
doodnormaal is tussen bloed- en
zielsverwanten, kunnen doortrekken
naar de hele samenleving?
Frank: We leven te weinig samen.
Er wordt serieus wat apart geleefd,
merk ik. Maar zonder liefde is er alleen
maar bitterheid. Ik merk dat als ik
in de file sta. Al die gefrustreerde,
boze gezichten. We zitten allemaal in
hetzelfde schuitje - allemaal op weg
naar ons werk ’s ochtends, allemaal op
weg naar huis ’s avonds - maar we zijn
er toch van overtuigd dat de anderen
ons tegenhouden. Als we er nu eens
van overtuigd waren dat we allemaal
hetzelfde willen, zouden we dan niet
rapper vooruitgaan?
“Moeten, moeten,
moeten, ik kan daar
niet tegen”
Caroline: Wanneer wist je dat je
acteur wilde worden?
Frank: De dag dat mijn vader mijn
moeder bevruchtte. Dora van der Groen
zei altijd: ‘Acteur word je niet, dat ben
je.’ Je moet gewoon het dekentje weg
halen en het acteur zijn blootleggen.
Caroline: Puur aangeboren talent?
Frank: (lacht) Ik vrees het.
Caroline: Je geeft ook les aan het
conservatorium. Wat zeg je dan tegen
je leerlingen die doodgraag acteur of
actrice willen worden, maar zo niet
geboren zijn?
Frank: Je moet eerlijk zijn. Die jonge
mensen komen zichzelf hoe dan ook
tegen. Op een podium kan niemand
zich wegsteken, het wordt altijd
duidelijk of iemand al dan niet in de
wieg is gelegd om te acteren. Het heeft
geen zin om die studenten iets wijs te
maken. Je moet liefdevol onverbiddelijk
zijn, voor hun eigen goed.
Caroline: In mijn boek besteed ik veel
aandacht aan onderwijs, net omdat we
te weinig oog he &&V