ZURIA BELTZAREN KONTRA
Zure siluetak, ilargi argiaren kontra etzanda, sakontasuna
bereganatzen du. Zure gorputza, hesi baten gainaldean
ainguratuta, kulunkatzen da. Alde batean basamortua; zure
frustrazioak, zure beldurrak... zure iragana. Beste aldean
oparotasuna; zure grinak, zure alaitasunak... zure etorkizuna.
Zure gorputza hor goian igota. Denboraren gailurrean
jasota. Gau zuri horren haize epel eta leunak zabunkatuta... Hala
ere, zu hotz zara. Hotzak zure zentzumenak geldiarazten
dizkizu, zure gorputzean iltzetutako burdin hariak baino indar
handiagoz.
Hor goian altxatuta, hain gogorra da zure sufrimendua...
Mundua bezarkatu ahal izango bazenu, marmar batean itota
hilko litzateke.
Eztiki mugitzen zara eta aurrera begiratzen duzu. Zure
bularrean baitaratutako kokotsa altxatzean pentsatzen duzu: "
une
honetan
nire
gorputza
jausten
bada,
izengabeko,
aberrigabeko,
zentzugabeko
gorputz
bat
eroriko
zen...
zehaztugabekoa. Fardel bat amilduko zen eta munduko
axolagabentasunean murgilduko zen".
Eta ezten hori, gero eta sakonago dago zure gorputzean. Eta
odol tanta batzuk zure praketatik, zure izterretatik labaintzen
dira eta hesi horretako burdin hari hotz eta mehearen milaka
bidean zehar ibiltzen dira. Norabidegabe, zentzugabe. Odola
irristatzen da, jaisten da eta zilinkatuta geratzen da, segundu
batez, amorruz eta zehaztu gabe lur biguna astindu arte.