δεν θάφτηκαν,
δεν λύγισαν
στο πέρασμα του χρόνου.
Σαν το χρυσάφι μες στη γη,
μένουν,
ποτέ δεν λιώνουν.
Θ’ αργήσουν,
όμως θα δοθούν
κάποτε στο λαό τους,
να του προσφέρουν
το γλυκό, αθάνατο καρπό τους.
Την έλεγαν τρελή
Αγαπούσε
τα λουλούδια, τα δέντρα.
Φιλούσε
τις παπαρούνες, τους κρίνους.
Έπαιζε
με τα ζώα, σαν τα παιδιά.
Λάτρευε
τους ανθρώπους, τα πουλιά.
Θυσιαζόταν
για τη ζωή, για την αγάπη.
Την έλεγαν τρελή!
Άραγε γιατί;
ΗΠοίηση
Σαν έρωτας
αστράφτει φως,
σαν πίστη
μας κρατάει,
σαν παντοκράτωρ
μας νικά,
σαν πίκρα
μας κεντάει,
η Ποίηση!
98