Ik heb natuurlijk wel het voordeel gehad dat ik geboren ben met talent. Ik heb absoluut hard moeten werken, maar als je talent hebt, dan heb je toch een streepje voor.
Ik heb ook een periode gehad dat ik me een beetje schaamde. In Amerika deden heel veel meiden precies wat ik deed. Maar zij hadden niet het talent dat ik had. En dan schaamde ik me soms best wel dat ik dat talent wél had meegekregen. Zij misten blijkbaar ‘iets’ dat nodig is om de top te halen, ondanks dat ze keihard trainden, vroeg opstonden en er helemaal voor leefden. Ook al train je nog zo hard, als je het talent niet hebt dan lukt het niet.
Dus ja, hoe ik herinnerd wil worden, dat vind ik best een lastige vraag. Ik vind het nog steeds mooi om mensen te kunnen en mogen inspireren. Bijvoorbeeld dat kinderen met zwemmen net zo goed willen worden als ik. Ik probeer kinderen in zwemclinics te leren het allerbeste uit zichzelf te halen, doelen durven te stellen en die proberen te behalen. Ja, dat kan mij best wel blij maken. Dat meisje waar ik tien één-op-één zwemclinics aan gegeven heb heeft me gevraagd om na die tiende les naar haar wedstrijd te komen kijken. Ze zwemt nog steeds records. Ze verpulvert iedere keer haar eigen records met dikke secondes. Ja, dat maakt mij superblij. Dan heb ik mijn werk toch goed gedaan.
Maar ik kan ook van hele andere dingen heel blij worden. Bijvoorbeeld als ik een ochtendwandeling maak en de zon komt op en dat er dan een mereltje in een waterbak zit te badderen. En ik ben intens blij met mijn zeven neefjes en nichtjes, maar ook als ik met mijn moeder op vakantie ga. Dat zijn allemaal geluksmomenten voor me.
Hoe ziet een week er voor jou uit?
Dat is heel verschillend. De ene week is helemaal volgepland met van alles en nog wat en de andere week is het veel rustiger en dan heb ik weer alle tijd om te sporten. Het ligt eigenlijk aan de opdrachten die er zijn. Als ik een opdracht heb in Saudi Arabië ben ik een hele week weg.
Dus het is heel gevarieerd. In die zin heb ik totaal geen heel strak en gestructureerd leven meer zoals ik in Amerika tien jaar lang had. Toen stond ik elke dag om 4.30 uur op. En dan acht uur per dag trainen, eten, slapen en om 21.00 uur naar bed. En dat dagelijks. Ik vind de vrijheid die ik nu heb ook wel heerlijk moet ik zeggen.
Heb je ook nog dromen en wensen voor de toekomst?
Ik wilde als meisje altijd stewardess worden en de hele wereld overvliegen. Nou, dat geluk heb ik eigenlijk gehad door het zwemmen. Zwemmen was mijn passie, maar het reizen toen eigenlijk ook al. Ik sta nog steeds met een 'big smile' op Schiphol en voel me echt bevoorrecht dat het kan. Ik kan ook niet wachten om weer een reisje te boeken en het eerste de beste vliegtuig weer te pakken. Daar kan ik echt heel erg van genieten. Ik zou nog heel veel plekken willen bezoeken waar ik nog nooit ben geweest. Mijn motto is nu toch wel steeds meer ‘carpe diem’. Ik leef met de dag, zeker in deze tijd, want je weet nooit wat er morgen kan gebeuren. Genieten, je leven leven, pluk de dag.
De NOS gaat weer een documentaire met je opnemen in Amerika. Weet je al een beetje wat de inhoud daarvan wordt?
Het mooiste daarvan vind ik dat ik mijn Amerikaanse trainer Paul Bergen weer ga zien in Arkansas. Ik noem hem uit respect nog steeds ‘Coach’ of ‘Coach B.’ Hij is nu al in de tachtig, dus dat zal de laatste keer zijn dat ik hem kan zien. Ik hoop dat het snel wordt ingepland, want ik ben hem heel dankbaar. Hij heeft mij toch gemaakt tot wie ik ben nu en ik heb heel veel wijze lessen van hem geleerd die je ook in het normale leven goed van pas komen, dus ik kan niet wachten om hem weer te zien. We hebben wel veelvuldig e-mail-contact, want ik heb me in deze coronatijd wel zorgen om hem gemaakt. Hij is toch behoorlijk op leeftijd. Maar hij woont echt 'in the middle of nowhere', dus hij komt niet heel erg veel in contact met andere mensen.
Daarnaast ben ik al twee jaar lang columniste van De Telegraaf. Ik schrijf columns over alle grote zwemtoernooien.