Wie is Inge de Bruijn? Hoe wil je herinnerd worden? Heb je er moeite mee als mensen anders over je denken? En hoe sta je momenteel in het leven?
Dat zijn wel heel veel vragen hoor. Iedereen heeft er wel mee te maken dat mensen vooroordelen over je hebben. Ik heb er natuurlijk nooit voor gekozen om een BN-er te worden. Dat is gekomen door het succes dat ik heb behaald met zwemmen. Daar was ik dus niet echt op voorbereid. En ik vind gewoon dat ik totaal gelijkwaardig ben aan iedereen. Ieder mens is uniek in wat hij of zij doet.
Ik snap dat mensen het waarderen wat je hebt gepresteerd, maar ik ben niet voor niets in Barendrecht blijven wonen.
Mijn moeder heeft altijd gezegd: ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Ze zei altijd: ‘Als je gek gaat doen of je anders gaat gedragen, dan hoef je nooit meer bij me thuis te komen’. Mijn moeder kreeg ooit de vraag: ‘U zult wel trots zijn op Inge, uw dochter?’ En dan zei ze altijd: ‘Ik ben trots op al mijn vier kinderen’ en dat vind ik mooi. Die les heb ik ook geleerd bij Coach Bergen. Ook al was ik Olympisch kampioen, dan nog plaatste hij me nooit boven de rest. We zijn allemaal gelijk en dat vind ik een mooi uitgangspunt. Maar het gebeurt toch nog weleens dat mensen vooroordelen hebben hoor en dan raak je met mensen in gesprek en zeggen ze: ‘Oh, je bent eigenlijk best aardig’.
Leer eerst iemand goed kennen. Het is niet goed om gelijk al over iemand te oordelen en conclusies te trekken.
En ja, hoe wil ik herinnerd worden. Mensen kennen me natuurlijk van het zwemmen. Maar daarnaast ben ik ook best wel gezellig en spontaan. Als zwemmer ben ik echt wel een ander mens. Als sporter moet je heel egoïstisch zijn, want anders kun je niet winnen. Niet dat je over lijken moet gaan, maar ik weet gewoon wat ik wil. Als ik een doel heb is er niets dat me daarvan kan afhouden. Michael Phelps (Olympisch Kampioen zwemmen) heeft het ook weleens gezegd: zonder egocentrisch gedrag bereik je de top niet. Dat moet gewoon in je zitten. Maar zonder dat je andere mensen intimideert.
Het mooiste compliment dat ik ooit gekregen heb van mijn 'close' kring een paar jaar nadat ik gestopt ben met zwemmen, is: Goh Inge, je bent een ander mens geworden. Je toont meer emotie en medeleven.
Kijk, als je bezig bent met je sport heb je eigenlijk geen tijd om dat toe te laten. Als ik nu bijvoorbeeld naar 'The Voice' kijk en ik zie hoe iemand naar de volgende ronde doorgaat, dan kan ik echt emotioneel worden. Dat had ik vroeger veel minder en ik vind het wel mooi dat ik dat nu meer toe durf te laten. En als ik bijvoorbeeld naar de Olympische Spelen kijk of naar grote sportwedstrijden kan ik echt meeleven met het verdriet van een sporter, omdat ik weet hoe het voelt om te verliezen.
Maar ik voel ook de intense blijdschap en tranen van vreugde als iemand wint. Want ik ken dat gevoel maar al te goed. Daar kan ik ook enorm van genieten.
Ik weet dat mijn tijd is geweest en dat het nu tijd is voor de nieuwe generatie. En ik gun het iedereen om het gevoel te mogen meemaken dat ik heb mogen meemaken: het hoogst haalbare, het Olympisch podium en een gouden medaille. Want dat gevoel is bijna niet te beschrijven.
Zwemster Inge de Bruijn