Lieve Saïd, Tekst en foto's: Jan van Breda
Ik had even geen tekst…… Ik lees zelfmoord, ik lees vergissing bij de dosering van je medicijnen, ik lees bloedpropje in je hersenen….. Maar wat maakt het allemaal uit? Je bent er niet meer…..
Ik weet niet meer precies hoe we elkaar nou kenden, maar opeens was je de grote aanwezige op mijn tijdslijn op Facebook. Een vermakelijke tsunami aan selfies kwam dagelijks voorbij. Als je dan weer plotseling van de radar verdween maakte ik mij grote zorgen, en probeerde bij wederzijdse vrienden informatie over je te verkrijgen. Meestal was ik snel gerustgesteld nadat ik begreep dat je je weer even had teruggetrokken van Facebook, of je was verbannen door meneer Zuckerberg. Naast alle lieve vrienden die evenals ik genoten van je aanwezigheid, zaten er ook een stel galbakken die het nodig vonden om emmers shit over je leeg te storten. Vaak heel intimiderend en angstaanjagend.
Ik was zo blij dat je wilde meewerken aan mijn serie Brainstorm, portretten van mensen met een niet aangeboren hersenletsel. Niet blij omdat het hersenschade zo lollig is, maar om meer variatie in de oorzaken te krijgen. Ik was geschokt toen je me het hele verhaal vertelde over hoe het ontstaan was. De systematische lichamelijke en geestelijke mishandelingen die je had ondergaan vanaf ongeveer je puberteit waren de oorzaak. Het liep rond 2011 een keer zo uit de hand dat je er blijvende hersenschade aan overhield. Zware epileptische aanvallen. Dankzij mensen uit de buurt waar je opgroeide met dezelfde geloofsovertuiging maar die jouw homoseksualiteit niet trokken, en het nodig vonden om je van tijd tot tijd flink in elkaar te hengsten.
De epileptische aanvallen konden redelijk in toom gehouden worden door medicatie, en je leefde je leven zoals jij dat wilde, en deed geen stap opzij. Alleen autorijden zat er niet meer in, en daar baalde je stevig van. Drie weken geleden ging het qua epilepsie weer helemaal mis. En niet zo’n beetje ook. Zwaar gehavend verscheen ’s morgens op mijn tijdslijn
Je werkte in de zorg. Het verzorgingshuis 'De Die' in Amsterdam Noord mochten zich gelukkig prijzen met alle liefde die je gaf aan de mensen die daar als patiënt verbleven. Ik had mijn moeder heel graag aan jou toevertrouwd in plaats van die vreselijke mensen in dat oord waar zij de laatste vier maanden verbleef. Ook heb ik wel eens stiekem zitten berekenen of jij qua leeftijd mijn kont zou kunnen wassen tegen de tijd dat ik bibberend in zo’n oord zou zitten. In principe zou dat gekund hebben. Die gedachte gaf mij wel enige rust.
Ik begreep dat je bent overleden, hoe symbolisch op de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie, en ongeveer negen jaar na het extreme geweldsincident waardoor al je sores begon. Jij bent dood, en de daders gaan gewoon verder met waar ze mee bezig waren. Dat steekt.
Lieve Saïd, mijn plannetje om mijn zorg van jou te krijgen is dan misschien mislukt, maar kan je er in ieder geval voor zorgen dat Daalder in goede handen is en genoeg Snickers ijsjes krijgt daarboven.
Hopelijk tot ooit lieve vriend. XXXX Jan