Barry Gibb van de Bee Gees heeft meer hits geschreven dan bijna wie dan ook. De laatst overgebleven Bee Gee heeft zijn auditieve stempel gedrukt op zes decennia populaire muziek.
Begrijp dat de muziek overal was: draaitafels, clubs met discobollen, licht in vuur en vlam zetten, terwijl radio alles was, waardevol onroerend goed die onze hersenen beheersten, een oorwurm met een onuitwisbare discobeat. 'Saturday Night Fever', het dubbelalbum met andere artiesten maar gedomineerd door de Bee Gees, was niet alleen de soundtrack van die film met die weelderige driestemmige harmonieën, al die hitsingles: 'Stayin' Alive', 'How Deep Is Your Love', 'Night Fever', 'More Than A Woman' Het was de soundtrack van eind jaren zeventig, zes opeenvolgende nummer 1-hits die het record van de Beatles evenaren, vijf gelijktijdige nummers in de top 10, twee jaar hoog in de hitlijsten staan, 25 miljoen verkochte exemplaren vóór het einde van het decennium. De Bee Gees met leonine-sluiting, in een tweedehuidbroek en navelsnijdende overhemden, werden een goed voorbeeld van de wet van de zwaartekracht van beroemdheden: iedereen die zo groot is, zal worden neergehaald, gepolyesterde slachtoffers in de oorlog tegen de disco. Voor de broers was het moment zo persoonlijk, aanhoudend en pijnlijk dat het ‘The Backlash’ werd genoemd.
Dit najaar zat Barry Gibb, 77, in zijn hertogelijke huis in Zuid-Florida en dronk zijn shake uit de magnetron in een souvenierkoffiemok. ‘Als je te veel succes hebt, zijn mensen niet blij met je’, zei hij zonder een vleugje droefheid, meer als een feitelijke constatering. In een lang middaginterview was Gibb ontspannen, openhartig en geneigd tot nederigheid, mogelijk als gevolg van de Australische afkeer van opscheppen – het ‘tall poppy-syndroom’, dat bepaalt dat iedereen die te opschepperig is, in stukken wordt gesneden.
Jarenlang begreep Gibb niet hoe de magere jaren van de jaren zeventig voordat hun triomf op de dansvloer, gevolgd door de terugslag op de triomf, hem op dit punt zouden brengen: de Rock and Roll Hall of Fame in 1997 met zijn broers. , en nu de Kennedy Center Honours, lang nadat ze weg zijn. ‘Maar daar heb ik vrede mee, omdat ik niet denk dat je succesvol kunt zijn als je niet faalt’, zei hij. Wacht maar af. De drukte komt terug. ‘De grootste avond van mijn leven’, zei Gibb over het optreden in de ‘Legends’-show van 2017 op het Glastonbury Festival, een set van 75 minuten voor meer dan 100.000 mensen. Zoals hij tegen zijn broers zei: ‘Als je slechts een groep bent en platen maakt, zul je het niet overleven. Je hebt je tijd, en dan ben je klaar. Zelfs als je groot bent, zelfs als je de Bee Gees bent. ‘Bouw een reputatie op als songwriters’, adviseerde hij. “En je kunt voor altijd leven als je dat goed doet.”
LEES HET GEHELE INTERVIEW: THE WASINGTHON POST
“My dream was to get people I admire to sing our songs,”
(Marvin Joseph/The Washington Post)