ZE BESTOND AL VOOR IK HAAR KENDE.
Pre-corona komen zij samen hand in hand mijn atelier binnen om 'wat kunst' uit te zoeken. Een sympathiek gepensioneerd echtpaar vol levenslust. Het wordt een geanimeerde middag en “wat kunst” wisselt van kunstenaar naar eigenaar. Bij het afscheid blijven zij even dralen en vragen verlegen of het ongesigneerde kunstwerk (een ‘Godin’ nog nat in de verf) op mijn ezel ook te koop is. Maar natuurlijk ! Graag gedaan.
Welwillend zet ik mijn handtekening waarop het doek, eveneens -na wat onderhandelen- wordt toegevoegd aan de collectie. De tijd verstrijkt , long covid raast de wereld over en zoals dat gaat, verkruimelt het contact. Tot deze week onverwacht een telefoontje van Meneer mij naar zijn woonhuis in Brabant brengt. Bij binnenkomst zie ik de eenzaamheid in zijn ogen. De dunne lijn tussen leven , dood en liefde is gebroken. Hij heeft afscheid moeten nemen van zijn vrouw. Een tijding die mij zachte rillingen bezorgt.
Maar leunend op de troost van mooie herinneringen uit die gepasseerde tijd, wil hij mij alsnog bedanken voor het kleine portret dat ik al lang was vergeten. Het vergt even wat slikwerk, zo’n compliment. Ik ben daar niet zo goed in. Alle realiteit ten spijt blijkt hij postuum ergens in dat grote huis een memorial te hebben ingericht. Mijn ‘Godinnenportret ‘ heeft daar een ereplaats verworven. Ietwat ongemakkelijk loop ik met hem mee naar die pronkkamer, badend in het zachte licht van de namiddag. En krijg een schok. Op een blauw-grijs gestreept behang zie ik het schilderij boven een lange glanzende notenhouten wandtafel waarop een vaas met bloemen, zilveren kandelaars en tientallen ingelijste foto’s van een jonge vrouw prijken.
Misschien beroepsdeformatie, maar oog in oog met het geschilderde portret, ooit ontsproten uit mijn fantasie, én de foto’s van haar prachtige ovalen gezicht is de gelijkenis overduidelijk. Ze bestond al voor ik haar kende!
Even drijven mijn gedachten terug naar dat atelierbezoek van hen, jaren geleden. Nu begrijp ik waarom zij het toen hebben aangekocht. Alleen hebben wij geen van drieën kunnen vermoeden dat het lot helaas al had bepaald dat op een dag de magie van mijn penseel op deze manier de pijn van een verlies zou moeten gaan verzachten.
In zekere zin ben ik daar trots op. Het geeft veel waarde als jouw beeldtaal een ander zó kan raken.
ASTRID ENGELS