Moeder en dochter verschenen met hun respectievelijke echtgenoten op het balkon van het Paleis op de Dam. ‘Zo juist..., zo juist....’ begon Juliana haar speech die verloren ging doordat niet alleen de geluidsinstallatie hapert, maar ook het gejoel en gefluit haar woorden overstemden. Juliana probeert het nog een keer: ‘Sstttt...... Zojuist heb ik afstand gedaan van de regering. Ik stel u uw nieuwe koningin voor, Beatrix.’ Enigszins vertwijfeld kijkt Beatrix om zich heen, ze perste haar lippen op elkaar en begon daar haar verkorte speech: ‘Lieve moeder. Met ernst heb ik mij voorbereid op deze zware taak en ik besef dat er veel van mij gevraagd zal worden. Toch wil ik deze functie aanvaarden als een grote en mooie opdracht. Mijn uiterste best zal ik doen om mij, met steun van mijn man, het vertrouwen waardig te tonen dat velen mij vandaag schenken. Moge eendracht de basis zijn waarop, ook in een moeilijke toekomst, onze samenleving in rijke verscheidenheid kan bloeien. Wat mij aan krachten is geschonken, zal ik aanwenden om de eendracht te bevorderen. Geen ander streven heb ik dan mij in te zetten voor ons hele volk en het land te dienen. Leve Nederland!’ Ondanks een kleine groep oranje fans die Oranje boven zingen, heeft het gejoel de overhand en gaan er enkele rookbommen af.
Terwijl de rellen op zowel het Waterlooplein, de Damstraat, het Rokin als op de Blauwbrug ten volle losbarstten, maakte koningin Beatrix zich klaar voor de tocht van het paleis op de Dam naar de Nieuwe Kerk. Juliana en Bernhard waren daar samen met de drie zoons Willem-Alexander, Friso en Constantijn al voorgegaan en namen onder luid applaus van de gasten plaats in de kerk. Beatrix droeg een lange japon van ivoorkleurige zijde dubbelcrêpe met uitlopende rok en aansluitende taille. De zoom was rondom gegarneerd met kleine gestikte plooitjes die ook in de mouwen zijn verwerkt. De tiara die mooi paste bij haar kapsel is de pearl button tiara, eerder gedragen door prinses Margriet bij haar huwelijk. De koningsmantel, die, zoals het verhaal gaat niet alleen een replica is uit 1948, maar voor de inhuldiging van Beatrix ook nog eens voorzien is van nieuwe leeuwtjes omdat het rood van de mantel op het hermelijn heeft afgegeven, droeg ze statig. Prins Claus liep naast haar en beiden wisselen geen woord.
Buiten was het één en al herrie, sirenes van de politie, een helikopter die boven de kerk cirkelde. Wat een moeilijk moment voor Beatrix, al was dat niet aan haar te zien en te merken. Ze sprak haar speech met een luide duidelijke stem en straalde direct gezag uit. Haar oudste zoon Willem-Alexander steekt goedkeurend zijn duim omhoog. ‘Lieve moeder, vandaag is uw geboortedag. Uit diepe dankbaarheid voor alles wat wij van u ontvingen, zal deze dag ook in de toekomst verbonden blijven met uw wijsheid, uw medeleven, uw moederliefde, want deze dag zal blijven: Koninginnedag.’ Er klonk een oorverdovend applaus en Juliana legde haar handen op haar wangen, alsof ze blij verrast is. Een beetje gespeeld, want enkele dagen daarvoor was Juliana hiervan al op de hoogte gesteld en heeft ze haar handtekening onder dit besluit gezet. De emotie leek Juliana even te veel te worden, ze pakte een zakdoek en snoot haar neus. Maar het zijn niet de emoties, maar een verkoudheid die haar naar de zakdoek deed grijpen.
Na haar speech waarin Beatrix ook haar zwager Pieter en zus Margriet nog noemde, legde ze de eed af. Ze zag bleek en haar ogen stonden bezorgd, weg was even die eeuwige glimlach. ‘Ik zweer aan het Nederlandse volk dat ik de Grondwet steeds zal onderhouden en handhaven.’ Ze stak twee vingers op en zegt: ‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’. Traditiegetrouw spreken ook de kamer leden hun eed of gelofte uit voordat de woorden: ‘De koningin is ingehuldigd. Leve de koningin’ konden klinken. En daar ging het even mis, Erik Hazelhoff Roelfzema was in gedachte, zo gaf hij later toe. ‘Ik dacht aan de kleine Beatrix, ze was zeven jaar toen ik haar in 1945 begeleidde tijdens de vlucht naar Nederland in die oude Dakota. ‘Geen rommel meer maken, we zijn boven Nederland’, zei Beatrix vlak voor de landing tegen haar zusje Irene.... Tja en toen werd het stil in de kerk en begreep ik dat er op mijn woorden gewacht werd.’
Op de klanken van ‘Wat de toekomst brenge moge’ verlaat de net ingehuldigde koningin met haar kin omhoog en de ogen op het verre gericht, samen met haar gevolg de Nieuwe Kerk en wandelt terug naar het Paleis op de Dam waar er een receptie voor de genodigden was en ’s avonds keken Beatrix en de gasten op het IJ naar een groot vuurwerk, terwijl in de stad het rumoer nog lang niet was verstomd. Deze dag gaat de geschiedenis in als de kroningsoproer en daar is Beatrix tot op de dag van vandaag niet blij mee.