Sinds 1984 is Paleis Noordeinde in gebruik als werkpaleis van de vorst. Elk jaar vertrekt vanaf hier op Prinsjesdag de koninklijke stoet naar de Ridderzaal. Na de rijtoer komt de familie nog even op het balkon. De koning ontvangt er op woensdagen nieuwe ambassadeurs, die hun geloofsbrieven komen aanbieden. Dit gaat met enig ceremonieel gepaard. Zo is er muziek, een erewacht en wordt de ambassadeur per koets naar het paleis gebracht.
Noordeinde werd verscheidene malen gebruikt als gelegenheid waar het Nederlandse volk afscheid kon nemen van de overleden prins Claus van Amsberg, prinses Juliana en prins Bernhard van Lippe-Biesterfeld. Het was op de uitvaartdagen het vertrekpunt van de ceremoniële overbrenging van het stoffelijk overschot naar de grafkelder van Oranje-Nassau in de Nieuwe Kerk te Delft.
Maar ook wordt het paleis bij vrolijker gebeurtenissen gebruikt. Zo lagen hier de felicitatieregisters ter tekening na de geboorten van de kinderen van koning Willem-Alexander, de prinsessen Catharina-Amalia, Alexia en Ariane.
paleis noordeinde
paleistuin mijn speeltuin
In 1959 ben ik geboren in de Westerbaenstraat (Zeeheldenbuurt). Ik ben opgegroeid in een echte volksbuurt, waar het touwtje uit de brievenbus hing om binnen te komen en als het touwtje er niet hing kon je met je handen door de brievenbus om het touwtje te pakken. En als dat niet kon, dan kon je altijd bij de buren aanbellen of je even mocht overklimmen, dan kon je via een plat dat wij achter het huis hadden het slaapkamerraam omhoog duwen. Een straat waar zomers de buren met een kratje bier buiten zaten en de kinderen hun vertier hadden in een zinken teil met water of er werd een waterpomp gekraakt zodat het water er uit spoot. Een straat waar de buurvrouwen uit het raam hingen om te kijken wat zich allemaal op straat afspeelde. Een straat waar tikkertje en verstoppertje werd gespeeld of kattenkwaad werd uitgehaald. Een buurt waar Clubhuis 'Het Anker' en 'D Drie' bestond, waar je je kon vermaken met creativiteit, sport of een disco. Een buurt waar we met de buurkinderen op zondag naar bioscoop Olympia of Corso gingen, waar we dan eerst bij van Beijk bitterballen trokken uit de automatiek. De Paleistuin was onze speeltuin (ik was daar als klein kind tot aan mijn twaalfde jaar vaak te vinden). Het Paleis was nog niet in gebruik als werkpaleis. Je kon toen gewoon naar binnen lopen.