De dagen worden weer langer en ik voelde op mijn werk de warmte van het lentezonnetje weer op mijn huid. Het deed me goed, maar met een traan op mijn wang wil ik laten weten dat ik helemaal kapot ben, compleet afgemat, ik kan gewoon niet meer.
Het geen eigen plekje hebben, een plek waar je je rust hebt en je terug kunt trekken, is al jaren weg. Ik kan me niet eens meer herinneren waar dat plekje was.
Als puber woonde ik om beurten bij moeder of vader, zelfs bij mijn oma omdat ik het overal te bont maakte. Ach ja, dat heb je nou eenmaal met gebroken kinderen.
Ik ging al snel op mezelf maar dat werkte ook niet. Het huis werd geleefd door rotzooi en feestjes en al snel was het huiselijke gevoel verloren. Ik heb in 2008 intern gewoond in een heropvoedingskamp. Dat was voor een klein jaartje het veiligste plekje dat ik me kan herinneren. Het enige wat wel zo was, is dat ik daar niet alleen was maar samen met nog dertig andere mensen die ook op zoek waren naar dat ene plekje rust en geborgenheid.
Ik leerde al snel mijn lieve vriendin Poldi kennen en samen hebben we het geprobeerd om ergens een eigen plek te creëren, dat is tot op vandaag nog steeds niet gelukt.
Zij heeft altijd haar eigen huis gehad waar ze met haar kinderen woonde en ik had altijd mijn eigen huis wat nooit als een huis voelde. Ik woonde tien jaar geleden ergens in een uithoek in Voorburg, in een saai rot huis, wat daardoor al snel veranderde in een kweekkas. Ik durfde dus niet een meer thuis te zijn tussen al die tomatenplantjes. Huis kwijtgeraakt en kon ik toen bij Poldi terecht, gelukkig! Maar al snel liepen de irritaties te hoog op en daar stond ik dan.
Waar ga ik heen? Ik kon gelukkig bij een vriend wonen voor een halfjaar op Scheveningen maar ook daar kon ik niet te lang blijven. Daarna bij een andere vriend voor een weekje maar dat klikte al snel niet. Weer bij een andere vriend, die zelf ook ruimte te kort kwam maar me toch in huis liet wonen voor drie maanden! Ik sliep daar op een matrasje op de grond met twee lieve dikke katten die lekker bij me kwamen knuffelen. Ik zal dat nooit vergeten hoe die lieve vrienden mij binnen lieten in hun huis en me niet op straat hebben laten staan.
MARIO MULDER - zijn verhaal
Op zoek naar een eigen plek