Sandra Reemer (66) heeft borstkanker.
De presentatrice en zangeres vertelt in De Telegraaf dat ze momenteel chemotherapie krijgt.
“Je komt in een rollercoaster van emoties terecht, variërend van ontkenning tot woede en verdriet. Ik heb altijd heel gezond geleefd dan denk je onwillekeurig dat zoiets jou niet overkomt”, vertelt Sandra.
Ze liep al maanden rond met een knobbeltje in haar borst, ook in Indonesië tijdens de opnames van het tv-programma Gouden Jaren van Omroep MAX waarin ze recent te zien was. “Ik had een knobbeltje, al een paar maanden. Waarmee ik, zoals waarschijnlijk zoveel vrouwen, maar bleef rondlopen. Je denkt of hoopt dat het niets is, dat het weggaat. Mijn huisarts drong aan dat ik naar een specialist zou gaan, maar ik had natuurlijk altijd een excuus. Nee, ik moet eerst nog even dit; nee, ik moet nog even naar Indonesië… Maar toen ik terugkwam, belde de huisarts me op en drong aan: ’Sandra, je moet er nu echt werk van gaan maken.’ Dat heb ik gedaan en toen kreeg ik de diagnose: borstkanker.”
De diagnose borstkanker kwam bij Reemer ‘als een mokerslag aan’. Nu richt ze zich volop op haar herstel en de behandeling. “Ik ben al bestraald en zit midden in een traject van chemotherapie. Ik voel me gelukkig erg goed, alleen af en toe een klein beetje moe. Ik hoop dat dat zo blijft, maar dat weet je niet.”
"Rond mijn 60ste zat ik erg met mezelf in de knoop en leefde teruggetrokken. Ik kwam erachter dat ik mijn Indische kant veel te weinig aandacht had gegeven. Omdat mijn ouders zwegen, kreeg ik mijn roots niet voldoende mee. Ik heb nu een beter beeld van waar ik vandaan kom, wat daar is gebeurd en waarom ik bepaalde dingen deed.”
“Als zangeres was ik op een moment erg bekend, met als gevolg dat ik compleet werd geleefd. Ik kon daar niet mee omgaan. Ik kropte alles op en dan ontplofte ik. Nu weet ik dat mijn verwaarloosde Indische kant botste met mijn Hollandse kant. Een Indisch mens reageert anders, is extra gevoelig. Net als mijn vader ben ik daarnaast hoog-sensitief. Dat hielp ook niet, haha.”
“Er is nu een soort rust, ja. En dan trek je ook andere mensen aan. Ik loop nu met een boog om mensen heen die nep zijn. Daarnaast heb ik geleerd om voor mezelf op te komen en te zeggen wat ik denk of voel. Dat kon ik niet, ook dat is typisch Indisch. Weten wie je bent en in de kracht van jezelf staan, is mijn grootste overwinning. Niemand neemt me dat meer af.”