FRANKFURT | Bu yılın sorusu yaz aylarında, piyasanın içinden ve resmen doğrulanmayan Türkçe gazetelerin satı� rakamlarıyla ortaya çıkmı�tı: Bu gazeteler ne zaman tamamen ortadan çekilecek? Bayi satı�ları yerlerde sürünen, abone diye bir �eyi ise neredeyse tanımayan günlük Türk gazeteleri bitiyordu. Sadece bu değil...
© AYPA
Sadece bu değil, çünkü bazı paralel geli�meler de vardı. Nitekim yaz aylarında Heidelberg Eğitim Bilimleri Yüksek Okulu bünyesinde ve Prof. Dr. Havva Engin danı�manlığında hazırlanan bir ara�tırma, acı gerçeği bir ba�ka yüzüyle ortaya çıkardı: Türkçe, özelllikle Almanya�daki üçüncü ve dördüncü ku�ak Türkiye kökenli insanlarda resmen kaybolmaya yüz tutuyordu. Ancak bu hiç öyle beklenmedik, gökten üzerimize dü�mü� bir �ey değildi. Bu doğrultuda ciddi göstergeler yıllar içinde birikmi�ti. Örneğin, medyada.
Her geçen gün biraz daha ölen bir sektörle kar�ı kar�ıyayız. Yakla�ık 5.5 milyon Türkiye kökenli, yani Türkçe kullanabilen insanın ya�adığı Batı Avrupa�da, günlük Türkçe gazeteler iilen ve ekonomik gerekçeler temel alındığında, çoktan beridir bitmi� durumda. Türkçeli milyonların ilgisizliği burada bir rol oynuyor olabilir belki, ama tek neden bu mu?
Türkçe günlük gazetelerin, daha doğrusu ikisi hariç tüm çok satı�lı �markaların�, Avrupa�dan çekilmesi ve bu iki markanın da çekilme yolunda olması, okurlardan çok bu markaların, yani egemenlerinin yaratıp hak ettiği bir sonuçtur. Kendi dü�en ağlamaz. Hürriyet�in kimilerince efsane sahibi Erol Simavi�nin, 1990�larda o dönem Hürriyet�i İstanbul�dan yöneten Ertuğ Karakullukçu�ya, elbette kazandırdığı paralar nedeniyle, �heykeli dikilecek adam� gözüyle baktığı, hatta kimilerine göre aynen böyle söylediği, herkesin bildiği bir sırdı. Karakullukçu orta sınıflara özgü korkunç bir a�ağılık kompleksini Türkçe i�leyerek zincirlerinden bo�anmı� bir kara Türkçülük e�liğinde, hem Avrupa�daki Türkçeli toplumun bölünmesine hizmet ediyor hem de bu arada kendi-
25