Προτίμησε αφανή ρόλο στη λειτουργία της δημοκρατίας της Φλωρεντίας, προσποιούμενος μικρή πολιτική φιλοδοξία και αρνούμενος τα δημόσια αξιώματα. Η δύναμή του όμως και σε αυτό τον τομέα ήταν μεγάλη, όπως υποδεικνύει ο μετέπειτα Πάπας Πίος Β΄, τότε επίσκοπος της Σιένα, λέγοντας ότι « τα πολιτικά ζητήματα αποφασιζόταν σπίτι του. Αυτός που επέλεγε, θα κατείχε το αξίωμα. Ήταν ο βασιλιάς, αλλά όχι στο όνομα ». Το 1434 αναγκάστηκε να ακολουθήσει το δρόμο της εξορίας, ως αποτέλεσμα του συνεχούς « διωγμού » του από άλλες επιφανείς οικογένειες για το ρόλο του στην αποτυχημένη εκστρατεία κατάκτησης της Λούκας τον προηγούμενο χρόνο, το 1433. Σεβόμενος αυτή την απόφαση της πόλης απέφυγε να ακολουθήσει πολιτική ανοιχτής σύγκρουσης με τις αντίπαλες οικογένειες, Στρόσι και Αλμπίτσι, τους παλαιότερους άρχοντες της Φλωρεντίας, αποτρέποντας τις αιματηρές μάχες που περιοδικά λάμβαναν χώρα στα στενά της Φλωρεντίας. Μετέφερε την τράπεζα αρχικά στη Πάντουα και μετά από λίγο καιρό στη Βενετία, όπου ανέθεσε στο φίλο του Μικελότσο την ανέγερση βιβλιοθήκης ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τους κατοίκους της πόλης.
Επέστρεψε στη γενέτειρά του μόλις ένα χρόνο αργότερα, μετά από άρση του διατάγματος της εξορίας του, εξαιτίας έλλειψης ρευστού στην πόλη. Αναλογιζόμενος με ποιον τρόπο να αποτρέψει οποιοδήποτε παρόμοιο συμβάν στο μέλλον, να εδραιώσει δηλαδή τη θέση του, στράφηκε προς την Signoria, όπου και τον υποστήριξαν μερικοί εκπρόσωποι των Συντεχνιών, και ξεκίνησε αλλαγές στο καθεστώς, εξορίζοντας μεταξύ άλλων την οικογένεια Αλμπίτζι. Η παρουσία του στο χώρο της πολιτικής και της διπλωματίας είχε κρίσιμο ρόλο τόσο για την ίδια την πόλη όσο και για την ίδια την Αναγέννηση, καθώς χάρη στις δικές του ενέργειες αποφεύχθηκαν συγκρούσεις ανάμεσα στις πόλεις κράτη της Ιταλίας, ενώ επίσης η επικράτησή του, αν και παρασκηνιακή, απέτρεψε τους Γάλλους και τους Αυστριακούς από την εμπλοκή τους στα εσωτερικά της Ιταλίας. Απεβίωσε το 1464, αφήνοντας διάδοχό του τον πρωτότοκο γιο του Πέτρο. Είναι θαμμένος στο ναό των Μεδίκων, στο Σαν Λορεντσο.
Υπήρξε σημαντικός προστάτης των τεχνών, σπαταλώντας καθόλη τη διάρκεια της ζωής του ένα υπέρογκο ποσό χρημάτων σε έργα τέχνης και ανοίγοντας τον δρόμο προς τον εξωραϊσμό της Φλωρεντίας, απευθυνόμενος σε όλους τους εύπορους πολίτες της πόλης. Είναι αξιομνημόνευτη και η συνεισφορά του στην ανάπτυξη των τεχνών, καθώς έπαιρνε πολλούς καλλιτέχνες υπό την αιγίδα του και τους ανέθετε έργα, όπως τον Μποτιτσέλι και τον Μιχαήλ Άγγελο. Ασχολήθηκε και με την ολοκλήρωση άλλων σημαντικών έργων τέχνης στη Φλωρεντία, με την
11