Art exhibition "Secrets de famille" Art exhibition | Page 16

Το θεωρητικό πλαίσιο Τα συλλογικά Μυστικά Ένα Μυστικό έχει δύο πύλες εισόδου σύμφωνα με τον Γάλλο ψυχαναλυτή Serge Tisseron. Η μία πύλη βρίσκεται στην πλευρά του ατόμου που βίωσε ένα “τραύμα” σε συνδιασμό με την προσωπική του ιστορία και τις ψυχικές αναπαραστάσεις του ενώ η άλλη βρίσκεται στη πλευρά της κοινωνικής πραγματικότητας, στην κοινωνία στην οποία ανήκει και στον τρόπο που αυτή χειρίζεται γεγονότα και καταστάσεις που την μαστίζουν. Εκτός από την περίπτωση του “ατομικού” Μυστικού, υπάρχουν και τα Μυστικά που ολόκληρη η οικογένεια κρύβει από τα μέλη της επόμενης γενιάς συνήθως. Καθιερώνονται τρόποι επικοινωνίας μεταξύ των μελών, κωδικοποιημένες εκφράσεις, βλέμματα ή και τελετές σε επετειακές ημερομηνίες ώστε αφενός να διατηρείται ζωντανή η ύπαρξη του γεγονότος- Μυστικού αφετέρου όμως να μην αποκαλύπτεται. Η οικογένεια γίνεται ένα κλειστό σύστημα ώστε να προφυλάξει τα παιδιά κυρίως από το να έρθουν σε επαφή με κάποιον που θα ξέρει και θα αποκαλύψει .Και όσο πιο κλειστό είναι αυτό το σύστημα τόσο μεγαλύτερη είναι η εντροπία και η αποδιοργάνωσή του. Στην ίδια λογική αυτών των οικογενειακών Μυστικών που προαναφέρθηκαν όπου κανείς δεν πρέπει να αναφερθεί στο Μυστικό με την έννοια ότι ενώ όλοι αντιλλαμβάνονται ότι υπάρχει κάτι κρυφό κανείς δε ρωτά, λειτουργούν και τα Μυστικά σε εθνικό επίπεδο. Είναι πολλές οι περιπτώσεις σε περιόδους πολέμων και εμφυλίων πολέμων που συνέβησαν γεγονότα όπως η “συμμαχία” με τον εχθρό, η βουβή συνένεση σε μαζικές εκαθαρίσεις κλπ τα οποία γέννησαν σύγχυση και ντροπή σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο. Έτσι άλλωτε αποσιωπήθηκαν και άλλοτε παραποιήθηκαν οδηγώντας στη δημιουργία Μυστικών, συλλογικών Μυστικών. Οικογένειες που δεν μπορούν να πουν την ¨αλήθεια¨στην επόμενη γενιά, που στερούνται το δηκαίωμα της αφήγησης και μνημόνευσης, της δημιουργίας οικογενειακής ιστορίας, οδηγώντας τα μέλη της σε μία σύγχυση ψυχική. Σε αυτό έρχονται να προστεθούν και τα μνημεία που διαμορφώνουν μια συλλογική μνήμη που κάποιες φορές έρχεται σε αντίθεση με τις μικροϊστορίες σε οικογενεικό επίδεδο. Από τη μία η συλλογική μνήμη ενισχυμένη από το μνημείο και από την άλλη η οικογενεικη σιωπή με την οδύνη της ή τις ενοχές της οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο την επόμενη γενιά στο να μην ρωτά, να ζει σε μία άγνοια από υπακοή, να φιάχνει καινούργια Μυστικά.