Ο χώρος της έκθεσης - Το Στρατόπεδο Τάγαρη
“… κάθε γεγονός της μικροϊστορίας μπορεί να χαθεί και να υπερκεραστεί από την ροή των γεγονότων , φτάνει να έρθει η τέχνη να τα περιμαζέψει και να τα μεταπλάσει
1.
Το παλαιό στρατόπεδο Ανθυπολοχαγού Τάγαρη στην Φλώρινα βρίσκεται ανάμεσα στο αστικό τοπίο της πόλης της Φλώρινας και στο συγκρότημα των κτιρίων που στεγάζουν κάποια τμήματα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας . Μοιάζει να “ στέκεται ” ανάμεσα σε δύο τόπους ζωντανούς , τόπους γεμάτους ανθρώπους , ένα σημείο στο πέρασμά τους . Πέρα από την αρχική του λειτουργεία ως στρατοπέδου όπου επομένως διέμεναν εκπαιδευόμενοι νέοι άνδρες λειτούργησε και ως χώρος μεταγωγής μεταναστών . Πρόκειται έτσι για έναν χώρο που “ δέχτηκε ” πλήθος μικροϊστοριών που ειπώθηκαν ή και όχι , πλήθος εμπειριών και συναισθημάτων που άφησαν το ίχνος τους στο συνεχές της ιστορίας ανθρώπων . Ένας χώρος ερημωμένος , ερειπωμένος . Το στρατόπεδο ως έρημος τόπος-συσωρευτής μικροϊστοριών δεν μπορεί να αφηγηθεί μια ιστορία . “… τα ερείπια δεν διηγούνται την ιστορία αλλά τον καθαρό χρόνο … Η αισθητική αντίληψη του καθαρού χρόνου είναι η αντίληψη μιας απουσίας , μιας έλλειψης ”
2. Μιας απουσίας , που στα έργα
δίνετα με τα κενά που όμως είναι ταυτόχρονα και παρουσία των ίδιων των Μυστικών . Των Μυστικών που δεν σταματούν σε μια χρονική στιγμή αλλά ρέουν στο συνεχές της ιστορίας μαζί με το πέρασμα των ανθρώπων από το στρατόπεδο .
Ο χώρος γίνεται σώμα που φέρει τα μυστικά , τα εμπεριέχει , ένα σώμα που καθίσταται τόπος μνήμης . Μια μήτρα παρένθετη που θα κυοφορήσει τις μορφέςμυστικά , θα τις κρατήσει στο ημίφως που γίνεται και αυτό με τη σειρά του “ ενδιάμεσος χώρος ” στο φως και το σκοτάδι , στην θέαση και μη , στην όραση και την σκέψη του θεατή .
1 Laurent Mauvignier , Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη , Εκδόσεις ΑΓΡΑ , Αθήνα 2014 , σελ . 64
2
Marc Auge , πού χάθηκε το μέλλον , Πολύτροπον , Αθήνα 2008 , σελ . 57