Armenians Of The World Armenian Cinematographers Of The World

02 ՍԵՐԺ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ SERGE AVETIKYAN ՖՐԱՆՍԻԱ FRANCE ԱՇԽԱՐՀԻ ՀԱՅ ԿԻՆՈԳՈՐԾԻՉՆԵՐԸ ARMENIAN CINEMATOGRAPHERS OF THE WORLD in the endless chain of cinema, television and theater. “When I arrived in France in 1970, I lost my Soviet pass- port and had not yet had French citizenship. As a stateless person, I was feeling wonderful. Armenia has never been my country because my parents were not born there, but the fact was that Armenia was my homeland. “Non-citi- zenship” meant that I could have both at the same time - I could feel like from “here” and at the same time I could belong to “there”. I want to keep my freedom of choice,” says the filmmaker. In the cinema world, he was noticed in 1978 after a play in Avignon. His first role in the cinema was in the 1979 film “We Were One Man”. In the same year, he also starred in “The Red Sweater”, which had a great success. “Once when I was already involved in this culture, I said in French, that I can captivate all the girls in the French, so I am trying like others both physically and spiritually. But at the same time I wanted to show that I was different.” զերծ լինելու իմ ազատությունը»,-հիշում է ռեժիսորը: Կինոաշխարհում նրան նկատեցին 1978 թ., Ավինյոնում՝ մի պիեսում խաղալուց հետո։ Նրա առաջին դերը կի- նոյում 1979 թ. «Մենք մեկ մարդ էինք» կինոնկարում էր: Նույն թվականին նա նկարահանվեց նաև «Կարմիր պու- լովեր» կինոնկարում, որն այն ժամանակ մեծ հաջողություն ունեցավ: «Մի անգամ, երբ ես արդեն ներգրավվել էի այդ մշակույթի մեջ, ֆրանսերենով ասացի, որ ես կա- րող եմ գերել ֆրասիացի բոլոր աղջիկներին, որ ես հավակնում եմ և՛ ֆիզիկապես, և՛ հոգեպես լինել ինչպես բոլորը։ Բայց միևնույն ժամանակ ես ցանկանում էի ցույց տալ, որ ես ուրիշ եմ»,- նշել է Սերժը։ Նրա ստեղ- ծագործություններում այս ամենն ակնհայտ է: Նա ցանկանում է, որ իր աշխատանքը լինի պոետիկ, և իր մեջ կրի փոխաբերական իմաստ, որպեսզի նա, ով դիտում է իր աշխատանքը, այդ կերպ սեփական կարծիք and Georges Kleidjian, created the Armenian Audiovisual Association (A.A.A.). For seven years, many documenta- ry films on Armenian themes were broadcast on French television. From 1984 to 1988, he introduced the works of Armenian cinematographers (S. Parajanov, A. Peleshyan, M. Dovlatyan) as well as Diaspora filmmakers Atom Egoy- an, Nicol Bezjian and others to large audience. The Arme- nian-Turkish dialogue has become a strong tie between Serge Avedikian’s identity and roots. He has gained great reputation and recognition playing not only in the theater and cinema but also for the films he has made as a director and screenwriter: the films are “The Sun is very famous to me” (1989), “Good Morning Mr.” (1991), “The Fifth Dream” (1994), “We have drunk the same water” (2006), “Return- er” (2006), “Barking Island” (2010) and so on. In 2010, Serge Avedikian won the Prize for Best Short Film at the 63rd All this is obvious in Serge’s works. He wants his work to be poetic, to carry a figurative meaning, so that the view- ers could deliberate their own views. “I think this comes from my culture, my personality. My culture is a mixture of East and West. “ In 1981, Serge’s eldest son, Hovnatan, was born. A month later, after his grandfather Avetis died, a 26-year-old Serge had to realize the need to set a net between the past and the next generation. It was then that the direc- tor along with his partner, film director Jacques Kėbadian 40 հայրը երգում էր, իսկ Սերժն զբաղվում էր սիրողական թատրոնով։ «Ինձ անչափ դուր էր գալիս ֆրանսերեն տեքստեր սովորելը։ Դա կարծես խաղ էր դարձել ինձ համար»,- պատմում է Ավետիքյանը: Ֆրանսիական Մյոդոն քաղաքի Դրամատիկական արվեստի կոնսերվատորիայում սովորելուց հետո 1975 թվականին, հաստատվում է Փարիզում, որտեղ աշխա- տում է Փարիզի կոնսերվատորիայի ուսանողների հետ: Ընդամենը 2 տարի անց Սերժը ստեղծում է թատե- րական ընկերություն և հանդես գալիս մի շարք ներկայացումներով: Հենց երիտասարդ տարիքից Ավետիքյանը հաջողությամբ համադրում է աշխա- տանքը տարբեր ոլորտներում, ամուր օղակ ստեղ- ծելով կինոյի, հեռուստատեսության և թատրոնի անվերջանալի շղթայում: «Երբ 1970թ. Ֆրանսիա եկա, կորցրել էի սովետական անձնագիրս ու դեռ Ֆրանսիայի քաղաքացիություն չունեի: Որպես քաղաքացիություն չունեցող անձ՝ հիանալի էի զգում այն ժամանակվա իմ իրավիճակում: Հայաստանը երբեք իմ երկիրը չէր եղել, քանի որ ծնողներս այնտեղ չէին ծնվել, բայց փաստն այն էր, որ Հայաստանն իմ հայրենիքն էր: «Քաղաքացիություն չունեցող» նշանակում էր, որ կարող եմ միաժամանակ երկուսն էլ ունենալ, կարող եմ ինձ զգալ «այստեղից» և պատկանել «այնտեղին»: Ուզում էի պահել ընտրություն անելու հարկադրանքից 41

Armenians Of The World Armenian Cinematographers Of The World | Page 40