Armenians Of The World Armenian Cinematographers Of The World

02 ՍԵՐԺ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ SERGE AVETIKYAN ՖՐԱՆՍԻԱ FRANCE ԱՇԽԱՐՀԻ ՀԱՅ ԿԻՆՈԳՈՐԾԻՉՆԵՐԸ ARMENIAN CINEMATOGRAPHERS OF THE WORLD a beret and I was from France, although I did not speak French at all. The 1960s were careless years for me, as well as the youth behind the iron curtain, I was also fascinat- ed by Beatles and The Rolling Stone. The cultural level in Armenia was very high, and education was a priority. My mom would send me to watch a movie every week, it was like a ritual,“- remembers Avedikian. In 1970, the family re- turned to France. Despite a wide range of interests, Serge had never ceased thinking of theater. His father was sing- ing, and Serge was already engaged in an amateur the- ater. “I really enjoyed learning French texts. It seemed like a game for me,“ says Avedikian. After studies at the Con- servatory of Dramatic Arts in Meudon (France), he moved to Paris in 1971 where he worked with the students of the Paris Conservatory. Just five years later, Serge created a theater company and played a series of performances. From a very young age, Avedikian was able to combine work in different fields successfully, creating a strong link of caravans, Avedikian’s ancestors reached Konya com- pletely exhausted. They stayed there till the end of World War I. However, in 1919, by returning to Soloz, they settled in home, which had already been occupied by their for- mer Turkish workers. To protect themselves from possible threats, they organized self-defense groups with the sup- port of Greek troops, who were then waging a war against the Turks. During the summer of 1920, they took control over that region. However, in 1922, the Greeks retreated facing the nation- alist forces of Mustafa Kemal, and the family had to aban- don the motherland for the second time, irrevocably. They took the first boat at the little port of Gemlik near Soloz. It took them to Bulgaria and they settled in the small city of Russe, near Plovdiv, where there were many Armenians. There, Avetis got married to Aghavni, a young girl from Soloz, to whom he was engaged in childhood. They had six children, five daughters and a son, Geghanush, Zaruhi, Pa- ysart, Varduhi, Ivet and Grigor -Serge’s father. In 1930, when Grigor was born, the Avedikians moved to France, Marseilles, where Hovhannes, Avetis’s brother, had been living. In 1947, during the Great Repatriation, Serge’s parents immigrated to Soviet Armenia, where the future film- maker was born. Serge attended a French school in Ye- revan. “They called me “Francois” because I was wearing 38 ծնվել է 1900 թ. Սոլոզում: 1915թ. տեղահանությունից հետո նա և իր ընտանիքը մի քանի շաբաթ սայլով անցնելով՝ ուժասպառ հասել են Կոնիա: Այնտեղ մնացել են մինչ Առաջին աշխարհամարտի ավարտը: 1919 թ. վերադառնալով Սոլոզ՝ վերագտնում են իրենց տունը, որն իրենց նախկին թուրք բանվոր- ներն էին զբաղեցրել: Հնարավոր սպառնալիքներից պաշտպանվելու համար նրանք ինքնապաշտպանա- կան խումբ կազմակերպեցին` հունական զորքերի աջակցությամբ, որոնք այդ ժամանակ թուրքերի դեմ պատերազմում էին, և 1920թ. ամռանն իրենց հսկողութ- յան տակ առան այդ շրջանը: Սակայն 1922 թ. հույները, բախվելով Մուստաֆա Քեմալի ազգայնական զորքերի առաջխաղացմանը, նահանջեցին, և ընտանիքը հարկադրված էր երկրորդ անգամ աքսորի ճանապարհը բռնել, այս անգամ` անվերադարձ: Նրանք նստեցին առաջին նավը` Սոլոզի մերձակայքում գտնվող Գեմլիկի փոքրիկ նավահանգստում, որը նրանց տարավ Բուլղարիա: Նրանք հաստատվեցին Պլովդիվի մոտակայքում գտնվող փոքրիկ Ռուսե քաղաքում, որտեղ մեծ թվով հայեր կային: Այդտեղ էլ Ավետիսն ամուսնացել է Սոլոզից մի երիտասարդ աղջկա՝ Աղավնիի հետ. նրանց նշանադրել էին դեռ երեխա ժամանակ: Այդ միությունից ծնվեց վեց 39 երեխա` հինգ աղջիկ և մի տղա` Գեղանուշ, Զարուհի, Պայծառ, Վարդուհի, Իվետ և Գրիգոր`Սերժի հայրը: 1930թ.՝ Գրիգորի ծնվելու տարում, Ավետիքյանները Բուլղարիայից Ֆրանսիա` Մարսել մեկնեցին, որտեղ հաստատվել էր արդեն Ավետիսի եղբայր Հովհաննեսը: 1947 թ.՝ մեծ հայրենադարձության ժամանակ, Սերժի ծնողները ներգաղթեցին Խորհրդային Հայաստան, որտեղ էլ ծնվեց նրանց տղան: Սերժը Երևանում հա- ճախել է ֆրանսիական թեքումով դպրոց: «Ինձ «Ֆրանսուա» էին ասում, որովհետև բերետ էի կրում ու Ֆրանսիայից էի, չնայած ֆրանսերեն գրեթե չէի խոսում: 1960-ականներն ինձ համար անհոգ տարիներ էին, ինչպես երկաթե վարագույրի մյուս կողմում գտնվող երիտասարդները, ես ևս տարված էի «Բիթլզով» և «Ռոլինգ Սթոունզով»: Հայաստանի մշակութային մակարդակը շատ բարձր էր, ուսումն առաջնահերթություն էր: Մայրս ինձ շաբաթը մեկ կինո էր ուղարկում, դա նման էր ծիսակատարության»,- հիշում է Ավետիքյանը: 1970 թ. ընտանիքը վերադառնում է Ֆրանսիա։ Նրա հետաքրքրությունների շրջանակը շատ լայն էր, ֆուտբոլը ևս գրավում էր նրան, սակայն շուտով թատրոնն ամբողջովին համակում է Սերժին: Հայաստանում նա արդեն նման ցանկություն ուներ։ Նրա

Armenians Of The World Armenian Cinematographers Of The World | Page 38