Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 58

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ

Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ

ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ

-Ես անըդնմեջ զանգահարում էի, բայց Արփիի հեռախոսն
անջատված է:
- Արփին…
Վահրամը լսեց Նատալիի հեկեկոցը: Նատալիի կցկտուր ու
հուզված խոսքից հասկացավ, որ Արփին չգիտես ինչպես սրտային
անբավարարության նոպա է սկսվել, ու հիմա գտնվում է
վերակենդանացման բաժնում: Մինչ այդ նա որևէ բողոք չի ունեցել,
ինքնազգացողությունը երկու օր առաջ կտրուկ վատացել է,
տեղափոխել են հիվանդանոց:
Րոպեներ անց Վահրամը Նատալիի նշած հիվանդանոցում էր:
Դեռ հիվանդանոց չհասած գլուխը սկսեց այնպես ցավել, ասես
մուրճով հարվածներ էին տեղում գլխին, ու զրգոցն արձագանքում
էր շուրջը:
Մի պահ թվաց` գլուխը կպայթի հիմա: Բայց շարունակեց
առաջ գնալ: Միջանցքում նկատեց Արփիի ծնողներին: Արմինեն ու
Սամվելը կանգնած էին, իսկ Նատալին մի փոքր հեռու նստած էր:
-Ինչո՞ւ եմ ես հիմա իմանում, կարող ե՞ք ասել:
Սամվելը մի կողմ քաշեց Վահրամին:
- Մենք էլ ենք այսօր իմացել ու անմիջապես եկել ենք Երևան:
Վահրամի գունատ տեսքն ու արյունով լցված աչքերը
չվրիպեցին Սամվելի աչքից:
-Ի՞նչ է պատահել, ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ:
-Հիմա չէ, հետո կխոսենք: Որտե՞ղ է նա, նրան տեսնել եմ
ուզում:
-Սպասի՛ր, հիմա բժիշկը դուրս գա, կասի:
Սամվելը զգաց` ինչպես Վահրամը հազիվ մնաց ոտքի վրա`
հենվելով իր ուսին:
-Վահրամ, դու հարբա՞ծ ես,- զարմացած հարցրեց Սամվելը:
-Ոչ, հարբած չեմ:
Վահրամը չէր էլ ավարտել խոսքը, բժիշկը երևաց դռան մոտ:
Տեսնելով Սամվելին՝ քայլերն ուղղեց իրենց կողմ: Երբ մոտեցավ,
հարցական նայեց Վահրամին:

60