Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 44
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
գիտակցես, բայց ոչ, դու ոչինչ էլ չե՛ս հասկանում»: Ես երբեք չէի
տեսել հորս այդքան զայրացած: Ընդարմացած ուղեղս սկսեց
մեղադրանքներ շպրտել հորս հասցեին: Չգիտեմ` ինչ ասացի, որ
այդ օրն առաջին անգամ հայրական ապտակ ստացա: Հայրս
հարվածեց ինձ, ես ընկա: Ապտակն անմիջապես սթափեցրեց,
բայց ասածս բառերը չէի հիշում, չէի հիշում ինչ եմ ասել: Երբ
նայեցի հորս դեմքին, հասկացա, որ ամենամեծ սխալն եմ գործել:
Նրա հայացքն ուղղակի ստիպեց, որ ասեմ՝ կներես, հայրիկ: Բայց
եսասիրությունս թույլ չտվեց ձայն հանել: Նա դուրս եկավ
սենյակից: Ես հատակին էի, երբ գլուխս թեքեցի ու կիսաբաց դռան
մոտ տեսա մորս: Նրա աչքերը թաց էին: «Կներես, մա՛յր, ես չէի
ուզում»,― հազիվ դուրս թռավ իմ բերանից: Մեկ ժամ անց
զանգահարեցին ու ասացին, որ հորս տեղափոխել են
հիվանդանոց: Մեքենայում սրտի նոպա էր սկսվել` հայտնեցին
մորս: Արմանը դպրոցում էր: Ես ու մայրս անմիջապես գնացինք
հիվանդանոց: Ճանապարհին մայրս լուռ էր, գիտեր, որ
հասկանում եմ մեղքիս չափը:
Միջանցքում մոտեցան բուժքույրն ու բժիշկը: Բուժքույրը
մայրիկին հիվանդասենյակ ուղեկցեց: Երբ ես ու բժիշկը մնացինք
մենակ, ասաց, որ շատ ծանր է վիճակը, և հույս գրեթե չկա...
Վազեցի հիվանդասենյակ, փաթաթվեցի հորս: Չգիտեի` ինչ ասել,
միայն հեկեկում էի: Հանկարծ ականջիս հասավ հորս ձայնը՝
ներիր, որ խփեցի... Այլևս ոչինչ չասաց, հայացքը սառեց: Ես
չհասցրեցի անգամ ասել՝ դո