Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 37

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ հիմա այն դուրս կթռչի: Բարձրացնում է գլուխը: Ձայնն ավելի հստակ է դառնում: Մեկ քայլ դեպի դահլիճը, ու գտնում է նրա հայացքը, որ քիչ առաջ իր կողքին էր, ապա թեքում գլուխն ու փակում աչքերը: Ձայնն այստեղ պետք է ամենաբարձրը լինի, հանկարծ չդավաճանի ձայնն իրեն: Ոչ, չի դավաճանում: Այնպես է ստացվում, ինչպես ինքն էր ուզում: Լսում է դահլիճից եկող առաջին հիացական բացականչությունները: Գլուխը թեքում է դեպի դահլիճն ու բացում աչքերը: Որսում է նրա ժպիտը, ակամա ինքն էլ է ժպտում: Նա այլևս չի վախենում: Նայում է հեռուն, զգում դահլիճի ջերմությունը: Մի քանի շարժում մեղեդուն համահունչ, ու նա լրիվ իր կերպարի մեջ է՝ իսկական հավերժահարս: Բեմի վրա նոր լույսեր են վառվում, իսկ էկրանին, ծովային մայրամուտի նկարներ են, ու ինքն ասես սահում է ալիքների վրայով: Բառերն ասես դուրս են հորդում իրենից ու լցնում դահլիճը: Ահա և վերջին կրկներգը, վերջին շարժումները: Նա նորից գլուխը կախում է: Սիրտն արագ է տրոփում, բայց ոչ հուզմունքից, այլ երջանկությունից: Նա արեց այն, ինչ իրենից սպասում էր Նա, ով հենց իր համար էր գրել այս երգը, խոսքերը: Հանկարծ դահլիճը պայթեց ծափերից: Վառվեցին լույսերը: Բեմի մոտ մի քանի տասնյակ մարդիկ կային՝ ձեռքներին ծաղիկներ: —Շնորհակալ եմ,—գրեթե շշնջաց նա, որ հազիվ լսվեց ծափահարությունների խլացնող աղմուկի մեջ: —Հիանալի երգ, հիանալի կատարում: Շնորհակալ ենք քեզ,— բեմում հայտնվեցին վարողները, — այս ծափահարությունները միայն քեզ համար են, և ծաղիկները նույնպես —շարունակում է տղամարդ վարողը… Սա իր առաջին մեծ բեմն էր: Նա արեց առաջին քայլը… *** Նա երջանիկ էր: Սիրում էր իր աշխատանքը, ամուսնուն, գնահատում նրա արվեստը: Ամեն ինչ կատարյալ էր, մինչ այն չարաբաստիկ օրը, երբ մեքենան վթարի ենթարկվեց: Աչքերը 39