միայն բավարար է Մայր բնության անեզր երևակայությամբ
լեցուն
ստեղծարար
արարչագործությամբ
հիանալու
համար: Ես երկար նայում էի ընձառյուծին՝ հիանալով նրա
քայլքով, մարմնի նրբագեղությամբ: Մի քանի րոպե անց,
կարծես կորցնելով իր հետաքրքրությունը իմ նկատմամբ,
ընձառյուծը հանդարտ հետ գնաց դեպի վանդակի ներսը:
Ես չգիտեի, որ այդ օրը ընձառյուծի հետ հերթական
հանդիպումը և առհասարակ՝ ընձառյուծի թեման բեկումնային նշանակություն կունենար իմ կյանքում…
Մեր երկրի հարավում, մեծահարուստ մի մարդու
առանձնատան տարածքում այգու պահակներից մեկը
գիշերով մոտեցել էր տան այգում վանդակների մեջ
պահվող կենդանիներից մեկին…
– Ինչա՞, հը՞, լավա՞, ես քու…, – ձեռքը վերցնելով
փայտն ու վանդակից ներս կենդանուն հարվածելով ասում
էր սեփական գերակայության ներքին զգացումով լցված այդ
ճիվաղը, – հը՞, սոված ե՞ս, դե ա՜ռ, կե՜ր…
Փայտով հարվածելով կենդանուն՝ մարդը նրան ցավ
էր պատճառում, իսկ կենդանին էլ հետզհետե գազազում էր
ու հարձակվելու սպառնալիքով առաջ էր գալիս ու խփվում
վանդակաճաղերին: Գիշեր էր, մութը պարուրել էր շուրջը և
մթության այդ լռության մեջ լսվում էին միայն կենդանուն
ուղղված մարդու հայհոյանքներն ու կենդանու ձայնը: Մարդը, օգտվելով կենդանու՝ վանդակի մեջ փակված լինելու
հանգամանքից, շարունակում էր ծեծել նրան ու ծաղրել:
Կենդանին մի պահ գամվեց վանդակի պատին՝ փորձելով
խուսափել հերթական հարվածից: Մարդը, զգալով որ
ուզածի չափ վախեցրել է կենդանուն, ավելի առաջ եկավ և
փորձեց նորից խփել նրան: Ինչ հաճույք էր դա պատճառում
50
ԱՌԼԵՆ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ