Մինչդեռ հենց բնության հետ խաղաղ ու ներդաշնակ գոյակցության շնորհիվ է մարդը վերագտնում իր ներքին երջանիկ, խաղաղ ու բավարարված վիճակն ու բարի, կամեցող
տրամադրվածությունը շրջապատող աշխարհի նկատմամբ:
Սերը բնության նկատմամբ չի սահմանափակվում գաղափարախոսություններով և դավանանքով: Մարդը կարող է
դավանել ցանկացած կրոն, սակայն, միևնույն է, սիրել
բնությունը: Սերը դեպի բնությունը չունի նաև սահմանումներ կամ անվանումներ, ինչպիսին, օրինակ, «բնապաշտություն» բառն է, քանի որ սերը բնության նկատմամբ
պաշտամունք չէ, ոչ էլ գաղափարական ուղղություն կամ
հոգևոր ուսմունք: Սերը դեպի բնությունը կենսաձև է, տրված
կյանքը ապրելու ձևի ընտրություն, անփոփոխ հոգեվիճակ,
կյանքի ու աշխարհի ուրույն ընկալում: Սերը դեպի
բնությունը էություն է, իսկ էությունը արարչական ընդգրկում
ունի*:
Աշխարհը, որում մենք ապրում ենք, այն ամենը, ինչը
մենք ստեղծել ենք, գորշ ու անհրապույր, մռայլ ու անհետաքրքիր է առանց բնության, առանց կանաչ ծառերի,
բուրավետ ու գեղեցիկ ծաղիկների, թռչունների դայլ