կանաչը վերջին ճիգերն է գործադրում՝ մաքառելով ու
համառորեն փորձելով մնալ լանջին որպես հիմնական
գույն, մինևնույն է՝ դեղին, կարմիր ու նարնջագույն երանգները վստահաբար ավետում են աշնան գալուստը: Տեսարանը չքնաղ է, այդ կախարդական այգում իրենց հրաշագեղությամբ ու գույներով աչքի են ընկնում բոլոր ծառերը,
բոլոր ծառաթփերը:
Շուրջը վեր խոյացող լեռների ու բլուրների կողքին
Ամբերդն ասես քարաշեն լեռ լինի, մի բարձունք, որ
ստեղծվել է մարդու ձեռքով, սակայն հրաշալիորեն ներդաշնակվում է հայրենի բնության համայնապատկերին: Իսկ
ահա հրվանդանը, որի վրա գտնվում է Ամբերդը, հիշեցնում
է հսկա մի պատվանդան քարաշեն ամրոցի համար:
Ամբերդը բազմել է այդ հրվանդանին՝ դառնալով բնության
կողմից ստեղծված լեռնազանգվածի օրգանական շարունակությունը: Ընդհանրապես հայրենի բնության յուրաքանչյուր բարձունք ու իջվածք, անտառ ու դաշտ, գետ ու լիճ, լեռ
ու ձոր միմյանց նկատմամբ գտնվում են բնական ու
ներդաշնակ հարաբերության մեջ: Իսկ Ամբերդ ամրոցի ու
բնության միջև այս յուրօրինակ հարաբերությունը վկայում է,
որ բնությունն այնքան մեծահոգի ու բարի է, որ իր գրկում
կարող է ընդունել անգամ մարդու ձեռքով ստեղծածը և
այնպես գուրգուրել, հրաշալիորեն պահպանել, որ ակամայից տպավորություն ստեղծվի, թե եկեղեցին, ամրոցն ու
բերդը, կամուրջն ու ճանապարհը, բուրգն ու աշտարակը
նույնպես բնությունն է արարել: Սակայն մայր բնությունը, իր
մեծահոգությամբ ու սիրով հանդերձ, եսամոլ չէ և ամեն ինչ
չի վերագրում իրեն: Հակառակը, նա ստեղծում է մի
այնպիսի վիճակ, երբ մարդու ձեռքով բնության գրկում
ստեղծված շինությունը, միևնույն է, շարունակում է ներկա16
ԱՌԼԵՆ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ