Gül Kokan Rüyalar
Betül Kayalı
Yaprak sakinliğinde dökülüyor hüznüm,
Savrulan kar ve uluyan rüzgara karşı
Umut öğütüyor içimde kuşlar.
Nazlı bir menekşeyim dağında
Doğruluyorum esen her güz rüzgarında
Arş’a dair hayaller kuruyorum arşın altında.
Oynarken ömrün has bahçesinde
Aklımı çeliyor güllerin rayihası
Gidiyorum vefakar rüyalara
Yaşamı azık yaptım,
Peşimde her aşığın gölgesini taşırım.
Türküler yaktı birden; zihnim, kalbim
Murad istedim ayazlı akşamların bağından
Bir tek sonsuzluğu diledim.
Dönmek dünyaya,
Gözlerim sulu sepken, gözyaşım rüya çeşmesi
Dumanlı bir çöküşün içinde
Baygın kalabalıklarda ararken
Son sokak lambasının altında görünür ruhun yüzü
Kim bu yüzün menbaı?
Allah’ım, sen
Sen tüm yolların birleştiği kavşak,
Nice hasretin kaynağı.