ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
κωμικού , αναπτύχθηκε σε ποικίλες περιοχές , ειδικά δωρικές , πριν από την άνθηση της τέχνης στην Αθήνα . Ειδικά η τραγωδία , όμως , προέκυψε από τον Διόνυσο και παρέμεινε άρρηκτα — και σχεδόν αποκλειστικά — συνδεδεμένη με τον Διόνυσο και την αθηναϊκή λατρεία του τουλάχιστον μέχρι την ελληνιστική περίοδο , κατά την οποία το θέατρο « παγκοσμιοποιείται » και μια πλειάδα καινούριων θρησκευτικών φεστιβάλ ενσωματώνουν στο πρόγραμμά τους θεατρικούς και μουσικούς αγώνες . Η διονυσιακή λατρεία ενείχε δύο τουλάχιστον στοιχεία , που διευκόλυναν την ανάπτυξη της θεατρικής συνείδησης και πράξης :
• Τη μανίαν , αυτή την ένθεη τρέλα , που επέτρεπε στον πιστό να κυριεύεται από τον θεό και να ἐξίσταται του εαυτού του ( ἔκστασις : κυρ . να βγαίνεις έξω από τα όρια της ιδιαίτερής σου ταυτότητας ), να γίνεται προς στιγμήν ένας άλλος άνθρωπος ( ο ίδιος ο θεός , οι ακόλουθοί του κλπ ).
• Το προσωπείο , τη μάσκα , το μέσον της προσωρινής μετάλλαξης του πιστού σε ένα άλλο πρόσωπο . Ο ίδιος ο Διόνυσος λατρευόταν κατά τόπους ως θεός-μάσκα , ως περιφερόμενη κεφαλή δηλαδή πάνω σε ένα στύλο .
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ;
Στην ώριμη , ιστορική της φάση , η τραγωδία αποτελούσε μεν κομμάτι των Μεγάλων Διονυσίων και των Ληναίων , αλλά η ίδια ήταν καλλιτεχνική και όχι τελετουργική μορφή , πολιτικός θεσμός πανελλήνιας εμβέλειας και η υψηλότερη ίσως καλλιτεχνική έκφραση
Επιμέλεια : Ε . Πατέρα Σελίδα 9