ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
στα Λήναια ( Γενάρη / Φλεβάρη ). [ 97 ] Τα Μεγάλα Διονύσια άρχιζαν όταν οι ιερείς μεταφέραν το ξόανο του θεού στο θέατρο και το εγκαθιστούσαν στην πρώτη σειρά , για να μετέχει στις εκδηλώσεις . Ακολουθούσαν οι διθυραμβικοί αγώνες , όπου έπαιρναν μέρος και οι δέκα φυλές , οι πέντε με αντρικό και οι άλλες πέντε με παιδικό Χορό . Το πρόγραμμα ολοκληρωνόταν με τους δραματικούς αγώνες : τρεις μέρες για τις τραγωδίες , μία για κάθε ποιητή , που έπρεπε να παρουσιάσει ολόκληρητετραλογία ( τρεις τραγωδίες και ένα σατυρικό δράμα ), και μία μόνο μέρα για τις κωμωδίες , όπου σε αυτήν πέντε ποιητές , ένας μετά τον άλλον , παρουσίαζαν από μία κωμωδία ο καθένας . Στα Λήναια το πρόγραμμα ήταν πιο περιορισμένο , όπως πιο περιορισμένο ήταν και στα Μεγάλα Διονύσια όταν η πολιτεία αντιμετώπιζε δυσκολίες . Υπεύθυνος για την οργάνωση των αγώνων ήταν από τη μεριά της πολιτείας ο επώνυμος άρχοντας κάθε χρονιάς . Αυτός με τους βοηθούς του όριζαν τους χορηγούς , πλούσιους Αθηναίους που θα αναλάβαιναν καθένας τα έξοδα μιας παράστασης , τους ποιητές που θα παρουσίαζαν τα έργα τους , και τους υποκριτές που θα κρατούσαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους . Ο χορηγός ήταν υποχρεωμένος να επιλέξει , να συντηρήσει και να αποζημιώσει τα μέλη του Χορού όσο κρατούσαν οι δοκιμές , και ακόμα να φροντίσει για τους μουσικούς και για όσα ακόμα πρόσωπα και υλικά ( ρούχα , προσωπεία , όπλα κλπ .) ήταν απαραίτητα στην παράσταση . Τα έξοδά του ήταν μεγάλα , αλλά μεγάλη ήταν και η ηθική του ανταμοιβή σε περίπτωση διάκρισης , οπότε ο χορηγός βραβευόταν μαζί με τον ποιητή και είχε δικαίωμα να στήσει μνημείο θυμητικό της νίκης του . Οι χορευτές ήταν ερασιτέχνες , νέοι καλλίφωνοι και καλογυμνασμένοι που το θεωρούσαν τιμή και πολιτική τους υποχρέωση να πάρουν μέρος στις παραστάσεις . Το έργο τους εύκολο δεν ήταν , ιδιαίτερα στους τραγικούς Χορούς , όπου τα ίδια πρόσωπα έπαιρναν μέρος και στα τέσσερα δράματα της ημέρας , αλλάζοντας σκευή και παριστάνοντας διαδοχικά ( π . χ . στηνΟρέστεια του Αισχύλου ) γέροντες Μυκηναίους , θεραπαινίδες του παλατιού , Ευμενίδες και Σατύρους . Ερασιτέχνες ήταν αρχικά και οι υποκριτές · με τα χρόνια όμως , όταν οι απαιτήσεις μεγάλωσαν και καθιερώθηκε ειδικό βραβείο για τους πρωταγωνιστές , οι προικισμένοι , λαμπρόφωνοι και εκφραστικοί ηθοποιοί έγιναν περιζήτητοι επαγγελματίες , και πια τον 4ο π . Χ . αιώνα οι περὶ τὸν Διόνυσον τεχνῖται οργανώθηκαν σε συντεχνίες , που φρόντιζαν να επανδρώνουν τις δραματικές παραστάσεις σε όλα τα μέρη της Ελλάδας . Και των υποκριτών το έργο δεν ήταν εύκολο , καθώς
Επιμέλεια : Ε . Πατέρα Σελίδα 5