ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ Γ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Το 535 π . Χ ., με τον πρώτο θεατρικό αγώνα που οργάνωσε ο Πεισίστρατος , οι δραματικές παραστάσεις καθιερώθηκαν ως αναπόσπαστο μέρος της διονυσιακής λατρείας · και τρεις δεκαετίες αργότερα , το 508 π . Χ ., οι μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη οδήγησαν στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας . Στη συνέχεια , ο 5ος π . Χ . αιώνας είναι ο αιώνας της ακμής τόσο του αττικού δράματος όσο και της αθηναϊκής δημοκρατίας · και στους αιώνες που ακολούθησαν , η ποιοτική υποβάθμιση , ο μαρασμός , η μεταλλαγή και το ξέφτισμα του δημοκρατικού πολιτεύματος από τη μια , και των θεατρικών φαινομένων από την άλλη , συμβαδίζουν . Αυτή η παράλληλη πορεία της δημοκρατίας με τις θεατρικές εκδηλώσεις δεν είναι συμπτωματική : το αρχαίο θέατρο ως τέχνη και ως θεσμός έχει πολλά που το συνδέουν με τη δημοκρατία . Από τα κύρια χαρακτηριστικά της δημοκρατίας είναι η δυνατότητα που έχει καθένας να εκφράσει τη γνώμη του και ο συνακόλουθος διάλογος ανάμεσα στις διάφορες απόψεις ( σ . 90 ). Αντίστοιχα , στο θέατρο κυριαρχούν η πολυφωνία και ο διάλογος : ο διάλογος των υποκριτών μεταξύ τους , αλλά και ο διάλογος των υποκριτών με τον Χορό . Καθώς μάλιστα τα πρόσωπα που υποδύονται οι υποκριτές είναι στην πλειονότητά τους επώνυμοι αξιωματούχοι , ενώ ο Χορός απαρτίζεται από ανώνυμο πλήθος , ο διάλογος του Χορού με τους υποκριτές αποκτά πρόσθετη κοινωνική σημασία . Οι υποκριτές συνομιλούν με απαγγελτικούς , ιαμβικούς συνήθως , στίχους που προσεγγίζουν τους τρόπους της καθημερινής ομιλίας ( σ . 61 )· ο Χορός εκφράζεται με τραγούδια , με χορευτικές κινήσεις και επιφωνήματα . Η διαφορά έχει σημασία , καθώς σε όλες τις εποχές οι επώνυμοι διατυπώνουν τη γνώμη τους με συγκροτημένο λόγο ( ομιλίες , διαγγέλματα , δημόσιες συζητήσεις κ . τ . ό .), ενώ το πλήθος εκφράζεται με πορείες , συνθήματα , ρυθμικές κινήσεις και τραγούδια . Έτσι , στο αρχαίο δράμα , όπως και στο δημοκρατικό πολίτευμα , τόσο οι προσωπικές απόψεις των λίγων και ξεχωριστών , όσο και η κοινή γνώμη των πολλών , μπορούσαν να εκφραστούν ελεύθερα και με τον τρόπο τους . Οι δραματικοί αγώνες αποτελούσαν κοινωνικό θεσμό . Οργανώνονταν από την πολιτεία · όμως η πραγματοποίησή τους βασιζόταν στη συμμετοχή των πολιτών , που χρηματοδοτούσαν τις παραστάσεις , επάνδρωναν τους Χορούς , αποτελούσαν το ακροατήριο , αποφάσιζαν για την απονομή των βραβείων , και μετά το τέλος των εκδηλώσεων έκριναν στην εκκλησία του δήμου την οργανωτική επιτυχία ή αποτυχία των αγώνων . Θεατρικές παραστάσεις γίνονταν μόνο στις γιορτές του Διονύσου , δύο φορές τον χρόνο , στα Μεγάλα Διονύσια ( Μάρτη / Απρίλη ) και
Επιμέλεια : Ε . Πατέρα Σελίδα 4