Ouders
a een kleine week gaat school akkoord
met het omdraaien van de tafel. Ik stel
voor eerst buiten schooltijd een hernieuwde kennismaking met de juf te doen. En ook stel ik voor de herintreding rustig op te bouwen, een uurtje per dag. Nog altijd ziek thuis, kan ik dit gelukkig allemaal opvangen, al schiet het met mijn eigen herstel natuurlijk niet op....
Ook het uurtje gaat mis. Al na een half uur wordt hij gillend en om zich heen zwaaiend en schoppend uit de klas gebracht. Het is klaar. Dit ga ik hem niet nog langer aandoen. En zo is mijn thuiszitter geboren.
En ik, ik moet langzaam weer mijn werk op gaan pakken. Maar hoe moet ik dat doen met een 7-jarige thuis? Hij gaat een enkele dag mee naar kantoor, uit nood. Ik werk wat thuis. Ik trek dit niet. Ik zeg mijn baan op.
'En ik, ik moet langzaam weer mijn werk op gaan pakken. Maar hoe moet ik dat doen met een 7-jarige thuis?'
n hij, hij komt thuis tot rust. Minder snel
boos, ook goed te merken in de omgang
met zijn broertje. Maar hij wil wel naar school. Vraagt regelmatig of ik al weet naar welke school hij wel heen kan. Maar alles is zo onduidelijk! Onvermijdelijke gesprekken met school, samenwerkingsverband, leerplichtambtenaar volgen. Speciaal onderwijs wordt geadviseerd, maar daar is de psycholoog het niet mee eens. Ik ook niet trouwens.
En ik, ik ben bekaf, kapot. Hij heeft na de rustperiode duidelijk een gebrek aan een uitlaatklep. 24/7 zijn wij bij elkaar. Hij
daagt mij uit, gaat telkens over mijn grenzen. Ik ben op een gegeven moment alleen nog maar boos op hem en daarom ook op mezelf. IK WIL DIT NIET ZO. Ik wil weer gewoon mama zijn!
Na 3 maanden komt er eindelijk een beschikking vanuit de gemeente: hij mag 2 middagen en 1 hele dag naar de zorgboerderij. Dol is hij op beesten dus dat gaat super! En ik, ik kan weer een beetje mama zijn. Ik kom op die momenten ook een beetje tot rust.
'Ik ben op een gegeven moment alleen nog maar boos op hem en daarom ook op mezelf. IK WIL DIT NIET ZO. Ik wil weer gewoon mama zijn!'
e gesprekken over zijn vervolg in
onderwijsland lopen nog. Ik kan het
steeds meer loslaten. Hij komt er wel! Als hij straks met zijn 8 jaar aan de 3e school toe is, wil ik zo graag dat het de laatste is. Het enige dat ik voor hem wens is dat hij later kan terugkijken op een fijne schooltijd. En als dat op een plek is die misschien niet mijn en mijn mans 1e keus is, dan is dat maar zo. Hij moet weer gelukkig worden en het dan ook blijven. En ik, ik word ook weer gelukkig en kan dat ook blijven als ik mijn mannetje zie stralen.
Ouder van een thuiszitter
05
N
E
D