18
CoP voor thuiszittersproblematiek
n bovenstaande beschrijving is al een
eerste opening gemaakt richting de
thuiszitters problematiek. Maar dit houdt wel direct een oprekking van de oorspronkelijke CoP-gedachte in. Bij thuiszittende kinderen is er geen sprake van een praktisch probleem dat binnen één organisatie wordt opgelost. Integendeel, bij complexe thuiszitters casussen is er een hele waaier van professionals uit verschillende organisaties betrokken. Er geldt tevens een tweede ‘oprekking’ ten opzichte van het oorspronkelijke CoP-idee: verantwoordelijk zijnde ouders voor hun kinderen participeren in de community. Ook zij brengen hun kennis van het kind en van de keten in. Ze blijven op basis van hun onderhouds- en zorgplicht te alle tijde eigenaar van hun eigen casus. Ze hebben daar zeggenschap over.
De CoP is allereerst een community. Het gaat dan om regionale communities die kunnen samenvallen met die van de SWV’s. Ze zijn op te vatten als een 'Hub' die met alle regionale onderwijs- en aanpalende instellingen samenwerken inzake Passend Onderwijs, veelal onderverdeeld naar PO en VO. Het faciliteren van CoP-meetings kan vanuit deze vernetwerkte functie een taak van de SWV’s zijn. Maar er is meer nodig dan slechts faciliteren. Er moet een uitnodigende partij zijn. Hieronder beschrijven we waarom de ouders die partij zou moeten zijn!
Stelt u zich nu een CoP-meeting voor. Daar zijn dan aanwezig een hele reeks van professionals, die allen zowel binnen hun eigen werk-en denkkaders kennis en geschiedenis meenemen. Ze hebben zich ook bereid getoond inter-organisatorisch (van school tot jeugdzorg, van leerplichtambtenaar tot orthopedagoog) aan een gemeenschappelijk proces/probleem (alle thuiszitcasussen in de regio) te gaan werken. Bij uit de hand gelopen casussen kunnen het in aantal tot aan wel 13 professionals zijn!
In die meeting krijgen één of meerdere ouders bij reeds geëscaleerde casussen wellicht tevens een reeks van de professionals tegenover zich aanwezig. De kans is groot dat dat niet gaat werken.
We constateerden al eerder dat er sprake is van een macht-onbalans tussen ouders en professionals van instituties. Bij thuiszittende leerlingen ligt er immers ook altijd een geëscaleerd conflict aan de basis! De bereidheid om tot de hoogst haalbare oplossing te komen moet daarom met andere woorden zo vroeg mogelijk in het proces worden ingezet. Dan kan immers nog een groot beroep gedaan worden op het creatief vermogen van de professionals in samenwerking met de ouders. De oppositionele rollen bestaan dan mogelijk nog niet. Dan kunnen krachten en inzichten gestapeld worden.
Een werkende CoP ter voorkomen van thuiszitters en ter realisatie van een passende onderwijs constructie gaat echter verder. Binnen een regio zijn er met het aantal van tot 15.000 thuiszitters in heel Nederland, wellicht meerdere ouders in de stad of de regio die willen en kunnen participeren. Anders gezegd: ter voorkoming van toename van het aantal thuiszitters ontstaat er een structurele behoefte aan CoP-meetings met een groep ouders. In elke Cop-meeting is dan een groep ouders aanwezig. Open communicatie en veilig communiceren is dan wel een vereiste. Die vereiste kan worden ingewilligd door het initiatiefrecht bij de ouders te leggen: het zijn de ouders die de relevante organisaties uitnodigen om deel te nemen aan de regionale opgave alle thuiszit casussen op te lossen in meerdere CoP-meetings. De facilitering van de SWV’s zou dit moeten ondersteunen. De meetings geschieden op ‘neutraal terrein’. In een soort van gemeenschappelijke experimenteerruimte waarin alle betrokkenen vrij zijn van organisatorische- opdrachten opdat zij kennisgestuurd, creatief oplossingsgericht alle casussen tot educatieve participatie van het thuiszittend kind operationaliseren.
1. Bij ‘tafelconferenties’ voelen ouders zich numeriek en communicatief niet zelden overdonderd en onmachtig wanneer er meerdere professionals tegenover hen zitting hebben, zo blijkt uit gesprekken die ACT! met ouders heeft.
I