09
Ouders
it kwam op mij over alsof je een doof
iemand een superdeluxe stereo geeft.
Mijn zoon wil leren, maar school heeft hem een trauma bezorgd. Weer voelen we ons niet gehoord. Toch ben ik ervan overtuigd dat ze met dit aanbod zijn gekomen omdat ik vasthoudend was en me niet zomaar liet afschepen met een verwijzing om mijn kind te onderwerpen aan onnodige onderzoeken.
'Toch ben ik ervan overtuigd dat ze met dit aanbod zijn gekomen omdat ik vasthoudend was en me niet zomaar liet afschepen met een verwijzing om mijn kind te onderwerpen aan onnodige onderzoeken'
och gaan we dit avontuur aan. Inmiddels
heb ik na maanden van gesprekken met
het JGT, waarbij ook het onbegrip hoogtij vierde, een PGB voor begeleiding door een RT-er/orthopedagoog i.o., die al jaren met zoonlief werkt en een begeleider creatief begaafden, die snapt hoe zijn brein werkt en hem wel kan leren leren. De eerste stappen naar school zijn inmiddels gezet. Een gesprek met de mentor en hij is mee geweest op schoolkamp. Want dat is geen school, dus was een goede manier om zijn medeleerlingen en docenten te leren kennen. Zijn rooster ophalen was echter geen optie. Dat was te confronterend. Komende week gaat hij twee keer naar het mentoruur en hij gaat naar een tekenles. Hij komt in een klas van 8 leerlingen. Dat vergroot wel de kans om gehoord en gezien te worden. En we lopen bij een psycholoog die een serieuze sterkte/ zwakte analyse aan het maken is.
elaas heeft de melding bij Veilig Thuis
geleid tot een onderzoek bij de Raad
voor de Kinderbescherming en omdat er zorgen zijn over de schoolgang en over het verschil in visie tussen ouders, willen ze een ondertoezichtstelling. Alle instanties in deze keteninfantiliteit snappen niet wat een uitzonderlijk begaafde jongen nodig heeft. Blijven hem willen blootstellen aan verdergaande onderzoeken en kunnen maar niet begrijpen dat eens hb, altijd hb is, tenzij je fysiek een hersenbeschadiging oploopt. Al die instanties bieden geen enkele hulp, maar zorgen in plaats daarvan voor onnodige stress en extra belasting.
et opvoeden van een kind is een hele
opgave. Als je kind een ander pad
bewandelt, moet je allereerst omgaan met je eigen twijfel. Doe ik het wel goed? Vooral als alleenstaande ouder is die twijfel lastig, omdat je in de buitenwereld op zoek moet naar sparring partners. De volgende fase is die van acceptatie. En bij iedere afwijkende stap is het weer de vraag wanneer je die kunt accepteren. Ik zag al dat mijn zoon zou gaan uitvallen, lang voordat ik het kon accepteren.
e enige wens die ik heb voor mijn kind is
dat hij zijn eigen weg mag gaan. Dat hij
het vertrouwen krijgt dat hij verdient. Dat lijkt een simpele wens. Maar helaas willen zijn vader en de instanties hem in een hokje hebben. Omdat ze denken dat ze het snappen. Intussen begrijpen ze er niets van en berokkenen ze mijn kind schade. Het is mijn taak die schade te beperken en mijn kind op te voeden tot een zelfbewuste volwassene.
et is nu afwachten of het particulier
onderwijs voldoende passend gaat
blijken. Ik houd inmiddels alle opties open. Het zou mij wel een stuk rust geven, maar als mijn kind er niet gelukkig van wordt, dan gaan we voor andere scenario’s. Mijn zoon, die komt er wel, linksom of rechtsom. Momenteel maak ik me over mijzelf meer zorgen…
D
T
H
H
D
H
Anoniem