ACT!NOW 4 | Page 36

Complexiteit in thuiszitters casuïstiek

Huidige kennis en  inzichten

Nu, 2019, constateert de minister dat ondanks al de inspanningen van de afgelopen jaren het aantal thuiszitters niet is afgenomen. Dat wil niet zeggen dat er geen successen worden behaald - leerlingen die met passend onderwijs binnen de school worden ‘behouden’ -, maar dat wil wel zeggen dat er tegelijkertijd nog steeds nieuwe casussen thuiszitters worden ‘geproduceerd’ of worden ‘toegestaan’.

Wel successen en moeite doen, maar toch een onacceptabele aantal thuiszitters, waardoor komt dat, vragen velen zich af. Het Regioplan onderzoek (2019) constateert zowel een stand van zaken alsmede factoren die van invloed zijn waarom het terugdringen zo moeilijk verloopt. Belangrijkste factoren die genoemd worden zijn:

• Het is in het veld van thuiszitterproblematiek nog niet gelukt om casuïstiek structureel binnen drie maanden opgelost te krijgen. Dit was wel het doel, zoals afgesproken in het Thuiszitterspact 2015. Sterker nog, het aantal nam zelfs toe!

• Ouders en professionals binnen organisaties zijn het vaak niet eens over feitelijkheden in procesgang, verwachtingen, wenselijkheid-haalbaarheid-houdbaarheid van de oplossingsrichting;

• Aan de kwaliteit van samenwerken tussen professionals van diverse hulporganisaties is nog veel winst te behalen;

• Lange wachtlijsten in zorg is een groot struikelblok - de grootste belemmering is het vinden van passend aanbod door samenwerkingsverbanden en leerplichtambtenaren benoemd; veelvuldig afwijzen van oplossingen door ouders (Regioplan, 2019, blz. 18).

Het in opdracht van ACT! uitgevoerde onderzoek door een vijftal HvA-studenten toonde aan dat er veel perceptie verschillen zitten over oorzaken en succesvolle en daadwerkelijk uitgevoerde interventies om het kind binnen school te behouden en/of het kind terug te geleiden naar nieuwe settings met passende ontwikkelingsmogelijkheden.

In het artikel ‘Hoe thuiszitters aan de systeemwereld van het Passend Onderwijs ontglippen’ (Rector & Pollen, 2019) wordt aangegeven dat op stelselniveau de politiek toestaat dat er impliciete aannames in structuren functioneren,

en dat men dat ook toestaat en ook tegenstrijdige boodschappen de

wereld instuurt (ex- of impliciet).

Tevens constateren de schrijvers waarde-aannames die tegenstrijdige verhalen over het zijn van een kind inhouden.

Analyse complexiteit bij thuiszitcasuïstiek 

ACT! heeft bij tientallen casussen een actieve bijdrage geleverd om uitval te

Complexiteit houdt in dat vele actoren en factoren een rol spelen op processen en structuren. Hoe groter de complexiteit, hoe minder we als mens grip hebben en kunnen sturen op een zekere - en gewenste - ontwikkeling. In het sociale domein is complexiteit heel gewoon. Mensen acteren en reageren op elkaar. Burgers en organisaties zijn wederzijds afhankelijk: zonder burgers geen dienstverlening. Zonder organisaties geen ondersteuning en hulp. Hetzelfde geldt voor de thuiszittersproblematiek. ACT! analyseert en doorgrondt vanuit onafhankelijke betrokkenheid in casuïstiek. ACT! vat samen welke factoren bijdragen aan complexiteit, en hoe daarmee kan worden omgegaaan.

Themakatern 2

36