πως τα μάτια της μικρής έκρυβαν την μόνη αλήθεια Και έτσι βρέθηκα εδώ . Η βαρκούλα μας χορεύει τρομακτικά πάνω στα κύματα , ενώ μεγάλες σταγόνες ραντίζουν το πρόσωπο μου . Η αδερφή μου δεν έχει αφήσει στιγμή το χέρι μου . Τα μάτια της είναι καρφωμένα μπροστά . Ίσως φαντάζεται από τώρα την στεριά που πασχίζουμε να φτάσουμε . Μια γυναίκα κοιτάει πανικόβλητη γύρω της ελπίζοντας να δει κάτι άλλο πέρα από θάλασσα . Προσπαθώντας να βγει ζωντανή από αυτό το πλαστικό , βρόμικο κλουβί . Ένας άνδρας δίπλα μου μουρμουρίζει μια προσευχή . Η αδερφή μου συνεχίζει να κοιτάει μπροστά . Ένα μωρό κλαίει απαρηγόρητο . Οι στάλες που ξεφεύγουν από το απέραντο μπλε , κάνουν τα μάτια μου να τσούζουν . Αρχίζω να ζαλίζομαι από τις ξέφρενες κινήσεις της βάρκας που λες και θέλει να ξεφορτωθεί το βάρος από πάνω της . Φοβάμαι . Έχω κουραστεί να νιώθω έτσι . Πρέπει να πάρω βαθιές ανάσες . Πρέπει να θυμηθώ πώς να εισπνέω και να εκπνέω ξανά . Τρομεροί ήχοι φαίνεται να βγαίνουν από τα βάθη των ουρανών . Βροντές , ήχοι που μου θυμίζουν τόσο πολύ τους ήχους του πολέμου που άφησα πίσω μου . Δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου , γιατί ξέρω πολύ καλά ότι κανένας δεν σώζεται από έναν πόλεμο είτε αυτός γίνεται στην γη είτε στον ουρανό . Κλείνω τα μάτια μου . Ποιος θα μπορούσα άλλωστε να κοιτάξει την ίδια του την καταστροφή κατάματα ; Μερικοί πιστεύουν πως το σώμα μόνο πεθαίνει . Και τώρα νιώθω την ανάγκη να το πιστέψω και εγώ με όλη την δύναμη την ψυχής μου . Αλλά τι γίνεται αν η ζωή σου έφυγε από αυτόν τον κόσμο τραυματισμένη , δηλητηριασμένη από το φόβο και το μίσος , αν έχει γίνει χίλια κομμάτια ; Ποιο πληγωμένο κομμάτι της παραμένει , μοναδική απόδειξη ότι
51