μου , πως ο πόλεμος έπαιρνε συνεχώς μεγαλύτερη έκταση και πως δεν θα αργούσε να φτάσει και σε μένα . Άλλα δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά . Πολλές φορές προσπάθησα να αποδιώξω οποιαδήποτε σκέψη αφορούσε τον πόλεμο , ώστε να ζήσω κανονικά τις μέρες που μου απέμεναν . Αλλά όσο και να θέλεις τελικά δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτό που γίνεται μπροστά στα μάτια σου . Ιδιαίτερα κάτι τόσο καταστροφικό και ανελέητο όσο ένας πόλεμος . Που καταστρέφει τα όνειρα και ποδοπατάει τις ελπίδες και από χιλιόμετρα μακριά . Η ημέρα εκείνη ήταν μια ημέρα χάους . Γι ’ αυτό και δεν θυμάμαι πολλά από αυτή . Θυμάμαι την μαμά μου που μιλούσε στο τηλέφωνο κρατώντας το σφιχτά και έχοντας το βλέμμα της κολλημένο στο πάτωμα . Την αδερφή μου με μια έκφραση φρίκης παγωμένη στο πρόσωπο της . Ένιωσα μόνος . Εύχομαι ποτέ κανένα παιδί να μην νιώσει έτσι . Άρχισα να ζητάω εξηγήσεις , να φωνάζω . Αλλά τα λόγια μου έφευγαν , πετούσαν μακριά , γλιστρούσαν έξω από τις κλειστές περσίδες των παραθύρων και ανακατεύονταν με τις κραυγές του κόσμου . Μερικές φορές δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψεις ένα συναίσθημα . Το μόνο που μπορώ να πω ήταν ότι ένιωσα παράλυτος και άδειος . Ίσως τελικά εκείνη την στιγμή να μη ένιωθα τίποτα . Η επόμενη σκηνή του έργου εκτυλίσσεται στο αυτοκίνητο του θείου μου . Δεν ήξερα που πηγαίναμε , αλλά εκείνη την στιγμή οποιοδήποτε μέρος φάνταζε καλύτερο από το σπίτι . Τρομακτική σκέψη , έτσι ; Να θέλεις να φύγεις όσο πιο μακριά μπορείς από το μέρος όπου μεγάλωσες . Από το μέρος που είχε γίνει κομμάτι της καρδιά σου , γιατί είχε φιλοξενήσει τα πρώτα σου όνειρα , και τις πρώτες σου ανησυχίες . Το αυτοκίνητο μύριζε άσχημα και επικρατούσε μια δυσάρεστη
46