κάποτε υπήρξες ; Τα δάκρυα μου γίνονται ολοένα και δυνατότερα . Χρόνο . Λίγο παραπάνω χρόνο θέλω μόνο . Αλλά όχι . Χρόνο δεν έχω και δεν ξέρω ποιόν να κατηγορήσω για αυτό . Κοιτάζω την αδερφή μου . Με κοιτάζει και αυτή με τα μεγάλα συννεφιασμένα της μάτια . Μου δίνει μια αγκαλιά από το πλάι . Μου φαίνεται πιο όμορφη από ποτέ . Υπάρχει μια ομορφιά στα σημάδια που έχει σκάψει η ανησυχία στο πρόσωπο της . Κάτω όμως από την επιφάνεια μπορώ να δω το κουράγιο και την δύναμη της να φθίνει . Χώνω το κεφάλι μου στον λαιμό της . Βροντές ακούγονται πάνω από τα κεφάλια μας , ήχοι που αντηχούν στις ψυχές μας . Αλλά εγώ εκείνη την στιγμή δεν μπορώ να νιώσω τίποτα . Ο φόβος με έχει παραλύσει εντελώς , δημιουργώντας μέσα μου ένα μαινόμενο κενό . Νιώθω το χέρι της αδερφής μου να μου χαϊδεύει τα μαλλιά . Μακάρι να μπορούσες να βρεθείς για μια στιγμή στην θέση μου . Μόνο τότε θα καταλάβαινες ότι είμαι άνθρωπος όπως εσύ . Άνθρωπος με αδυναμίες και όνειρα και δίψα για ζωή . Που μπορεί να βιώσει την ευτυχία και την δυστυχία ακριβώς όπως εσύ . Κανένας πόλεμος δεν θα γινόταν αν είχαν όλοι συνειδητοποιήσει πως υπάρχει ψυχή σε κάθε ανθρώπινο σώμα , όμοια με την δικιά τους . Πως στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δεν διαφέρουν τόσο πολύ όσο θα ήθελαν να πιστεύουν . Αναρωτιέμαι . Κανείς δεν καταλαβαίνει πως είμαστε και εμείς ζωντανοί με την ίδια επιθυμία να ζήσουμε όσο οι άνθρωποι που εξοπλίζουν και δημιουργούν πολέμους από μέρη πολύ μακρινά από τα δικά μας ; Με ποιο δικαίωμα αφαιρούν ζωές που δεν τους ανήκουν ; Οι άνθρωποι είναι πραγματικά από τα πιο όμορφα πλάσματα . Αλλά είναι και καταστροφικοί μέσα στην άγνοια
52