το παρελθόν σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σταματήσω να πληγώνω τον εαυτό μου . Αλλά , τώρα , το φράγμα , όντας φτιαγμένο σε σαθρά θεμέλια , σπάει . Και ο απόηχος μια άλλης εποχής είναι το μόνο πράγμα που γεμίζει τα αυτιά μου . Νομίζω πως ήρθε η στιγμή να σου αποκαλύψω το όνομα μου . Τι ιστορία άλλωστε θα ήταν αυτή με έναν απρόσωπο και ανώνυμο αφηγητή ; Αλλά όχι το δικό μου δεν θα το μάθεις ποτέ . Δεν πιστεύω πως έχει μεγάλη σημασία έτσι και αλλιώς . Βλέπεις τόσα παιδιά σαν και εμένα κάθε μέρα , ώστε ένα όνομα δεν θα σου προξενούσε κανένα ενδιαφέρον . Για σένα λοιπόν είμαι ένα αγόρι χωρίς όνομα . Και η ζωή μου δεν ήταν πάντα έτσι . Πρώτη φορά βρίσκομαι σε μια βάρκα καταμεσής μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας με μια αδερφή δίπλα μου που φαίνεται να κουβαλάει την στεναχώρια ολόκληρου του κόσμου . Είχα μια κανονική ζωή . Είχα μια μητέρα που αγαπούσα όσο τίποτε άλλο στον κόσμο και μια αδερφή που συμπεριφερόταν όπως όλες οι μεγάλες αδερφές του κόσμου . Ο πατέρας μου πέθανε πριν από μερικά χρόνια γι ’ αυτό και οι αναμνήσεις που έχω από αυτόν είναι μόνο από την παιδική μου ηλικία . Κάθε ανάμνηση του πατέρα μου συνοδεύεται και από ένα αίσθημα στοργής και ζωντάνιας . Δεν ξέρω αν έτσι ήταν πραγματικά ή απλώς έτσι θα ήθελα να τον θυμάμαι . Παρόλα αυτά η ζωή μου δεν διέφερε και πολύ από την ζωή κάθε εφήβου στην πόλη σου . Μέχρι εκείνη την ημέρα . Την ημέρα που ξύπνησα από ήχους όπλων . Από κραυγές και θρήνους . Ο τρόμος των ανθρώπων μόλυνε τον αέρα της πόλης μας και τρυπώνοντας μέσα στο δωμάτιο μου έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική . Ξέρω τι σκέφτεστε . Έπρεπε να το περιμένω . Ήξερα τι γινόταν εδώ και χρόνια στην πατρίδα
45