4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 97

μου γιάτρεψε όλες τις πληγές της. ‘’ Καλώς ήρθες Άγγελε μου στη
ζωή μου.‘’ Δίπλα της οι δικοί της, η θεια μου η Ζωή να κλαίει σαν
παιδί και ο πάππους Άγγελος που είχε έρθει κρυφά. Ζητούσε
συγχώρεση από όλους, ζητούσε συγγνώμη που απέτυχε σαν γονιός .
Πλησίασε την μητέρα μου και της φόρεσε ένα κόσμημα στον λαιμό
ήταν δυο καρδίες μαζί και την όρκισε όσο ζει κα αναπνέει να μην με
αφήσει στον πατέρα μου για κανένας λόγο και να με προστατεύει για
πάντα. Έφυγε κλαίγοντας αφήνοντας ένα δωμάτιο λεύκα
τριαντάφυλλα και αμέτρητα δώρα για να με μεγαλώσει χωρίς
στερήσεις. Δύο χρόνια μετά την γέννηση μου, ο πατέρας μου
ξεκίνησε να κάνει την ζωή της μητέρας μια κόλαση. Ήμουν κομμάτι
του βλέπετε και με ήθελε στην ζωή του, σαν τρόπαιο φιγούρας. Η
μητέρα μου δεν του αρνήθηκε ποτέ να με βλέπει, η ψυχή της δεν το
άντεχε τον πόναγε ακόμα. Δυστυχώς όμως με άλλαξε σιγά σιγά και
με τα χρόνια γινόμουν όμοιος του. Η μητέρα μου βλέπετε διέθετε
μόνο αγάπη, ταπεινοφροσύνη και φτώχεια σε αντίθεση με τον πατέρα
μου που διέθετε το χρυσό πακέτο μια ονειρεμένης ζωής, χλιδή και
χρήμα. Όσο έμενα με την μητέρα μου είχα διδαχτεί καλοσύνη και
ευγνωμοσύνη για όλο τον κόσμο. Αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να
με απαλλάξουν από τα γονίδια του. Όταν ξεκίνησα το γυμνάσιο
άρχισα με να μένω μαζί του όλο και πιο πολύ, εθίστηκα στο τρόπο
του, στην ζωή του, εθίστηκα στην πολυτέλεια και στην χλιδή.
Εθίστηκα στο να γίνω ένας άσχημος άνθρωπος. Είχα τα πάντα αρκεί
να τα ζητήσω, ξέχασα την μητέρα μου την αγάπη της, το βλέμμα της,
το γέλιο της. Ξέχασα γενικώς την έννοια μάνα. Τις ελάχιστες φορές
που την έβλεπα νευρίαζα μαζί της, θύμωνα με την κατάσταση που
ζούσαν φτώχεια και μόνο φτώχεια και έφευγα. Είναι αυτό που λένε ‘’
αν δεν γεννηθείς αστέρι η ζωή πως περιμένεις να σε ξέρει.’’ Δεν
αφήνεις την χλιδή για το τίποτα, δεν γίνεται αυτό είναι εθισμός
καλοπέρασης βλέπετε είναι η αίσθηση του νικητή που πάντα κερδίζει.
97