4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 85

του καρδιά . Τον πλημμύριζε ένα αίσθημα θλίψης, ναυτίας και
νοσταλγίας. Ξαφνικά, σταμάτησε να παίζει. Το σώμα του ενέδωσε
στην αβάσταχτη δυστυχία του, και έτσι έπεσε με μια αδέξια κίνηση
πάνω στο πιάνο. Αυτό το συνονθύλευμα από εύθρυπτα οστά και
γερασμένη σάρκα, ένιωσε να συνθλίβεται κάτω από το βάρος των
λαθών και των άστοχων επιλογών του, ώστε με δυσκολία ανάπνεε.
Αποζητούσε την λύτρωση και ήλπιζε αυτή η μελωδία που παίχτηκε
με τόσο πάθος να είναι το κύκνειο άσμα του.
Σήμερα ο Ορφέας έκλεινε τα εβδομήντα πέντε του χρόνια.
Νόμιζε πως είχε συμφιλιωθεί με την μοναξιά του. Αλλά τώρα μέσα σε
αυτό το μικρό και απλά επιπλωμένο δωμάτιο έβλεπε καθαρά την
έκταση της δυστυχίας του. Σηκώθηκε αργά, και πλησιάζοντας το
μοναδικό κερί που υπήρχε και τρεμόσβηνε τρομαγμένο, βάλθηκε να
το κοιτάζει πολύ ώρα. Τα θολά του μάτια παρατήρησαν λυπημένα την
φωτογραφία που βρισκόταν δίπλα του. Ήταν η μέρα που είχε
αποφοιτήσει από την Νομική Σχολή και ήταν πραγματικά
χαρούμενος. Τον πλαισίωναν πολλά χαμογελαστά επίσης πρόσωπα. Η
οικογένεια του, οι φίλοι του και η Δάφνη. Τα μάτια του σκοτείνιασαν
ξαφνικά, καθώς θυμήθηκε το όμορφο εκείνο κορίτσι και νέα δάκρυα
σχηματίστηκαν στα κουρασμένα μάτια του. Άρπαξε την κιτρινισμένη
πια φωτογραφία και την άφησε να καεί, κάτω από την θωπεία της
φλόγας του κεριού. Λυγμοί τράνταζαν το κορμί του, καθώς έβλεπε τα
αγαπημένα αυτά πρόσωπα να γίνονται βορά της πύρινης λαίλαπας
που είχε δημιουργήσει η καρδιά του και να χάνονται στην δίνη
κάποιου αόριστου χρόνου.
Είχε κάνει πολλά λάθη στην ζωή του. Είχε κάνει πολλές λάθος
επιλογές. Είχε θεοποιήσει ασήμαντα πράγματα και είχε στρέψει την
κάννη της ακολασίας προς το δικό του μέτωπο. Ένιωσε τον λαιμό του
να ξεραίνεται και με απλανές βλέμμα κοιτούσε τον τοίχο. Είχε
μετανιώσει. Ευχόταν με όλη του την δύναμη τα πρόσωπα που τόσο
85