4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 76

λάχανα". Βλέποντας μια παράσταση όταν ήταν μικρή και ταυτίζοντας
τον εαυτό της με την πρωταγωνίστρια, ονειρεύεται να γίνει θεατρίνα
και με τη βοήθεια του αδερφού της να αποδράσει από το
απολυταρχικό καθεστώς που επικρατεί στο ίδιο της το σπίτι. Και
φυσικά στο τέλος το καταφέρνει. Δεν είν' κακό. Αλλά πολύ
προβλέψιμο. Όχι.
Από κάπου ακούγεται το I Want to Break Free. Με τη θεία φωνή
του Freddie Mercury στο μυαλό μου, κάνω μια ακόμα προσπάθεια να
φανώ για μια φορά πρωτότυπη.
Αποτυγχάνω οικτρά όπως πάντα.
Δύσκολος ο ρόλος του συγγραφέα. Και σαχλός βρε παιδί μου.
Περισσότερο για την δική του την ψυχολογία. Θα έλεγε κανείς πως
γίνεται ένας πόλεμος μέσα στο μυαλό του κάθε φορά που έχει κάποια
ιδέα. Λες και το δεξί ημισφαίριο πασχίζει να πείσει το αριστερό ότι
έχει βρει κάτι άξιο σκέψης και το αριστερό κρίνει με σκληρή ειρωνεία
κάθε λέξη του ξεχωριστά, σαν ένας ανικανοποίητος θεατής μιας
παράστασης, σαν ένα παιδί που του χάλασαν το χατίρι. Και δεν έχει
νόημα να επιμένει. Ό,τι και να θέλει να πει, δεν είναι αρκετά καλό.
Τετριμμένο. Πολύ μελό. Εκτός πραγματικότητας. Ιστορικά
ανακριβές. Υπερβολικά απαισιόδοξο. Υπερβολικά αισιόδοξο.
Με αυτή τη στάση, λοιπόν, είναι δεδομένο ότι δε βγαίνει βιβλίο. Ούτε
διήγημα. Ούτε έκθεση. Αν και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Καλύτερα
να μην γράψω τίποτα, παρά να το ρίξω στις εμπορικές ανοησίες που
έθρεψαν γενιές και γενιές εκπροσώπων της παραλογοτεχνίας. Αλλά
και με ποιο δικαίωμα χρησιμοποιώ αυτόν τον χαρακτηρισμό; Ποιο
είναι δηλαδή το κριτήριο που χωρίζει έτσι τον γραπτό λόγο; Μα μπας
πήραν τα μυαλά μου αέρα και νομίζω ότι είμαι ένα βήμα πριν το
Νόμπελ επειδή έγραψα εκεί πέρα δυο καλές εκθέσεις;
Το μόνο πάντως που γνωρίζω με σιγουριά είναι ότι δε μπορώ να
είμαι σίγουρη για τίποτα.
76