4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 56

13. Ημέρα Δέκατη Όγδοη – Αιβαλιώτη Κάλη-1ο ΓΕΛ Χαϊδαρίου
Κοίτα εμένα πώς κρατιέμαι από αόρατο σκοινί
Πώς γελάω πώς πονάω πώς στο τέλος ξεψυχάω
Πώς γεννιέμαι πώς ξεχνιέμαι κι όλο μαύρο αντικρίζω
Δυο κλωστές ειν’ η ζωή μου κι όλο λέω θα σταματήσω
να τρομάζω να φωνάζω να αγαπώ και να δειλιάζω
Ένα βάσανο ο κόσμος και η καρδιά γεμάτη πόθο
Δυο ελπίδες να ριζώσει σ' ένα κόσμο που δε νιώθει
Σ’ένα κόσμο ρημαγμένο με κοπάδια ανθρώπινα σπαρμένο
Με ρωτούν αν ανασαίνω όσο γρήγορα λυγίζω
Όσο εκείνοι μου μιλάνε για φτερά μαρμαρωμένα
χώμα γης επανδρωμένο με χιλιάδες μισθοφόρους,
που ξαγρυπνούν μονάχοι με πύρινα μάτια σφαλισμένα,
στρίγγλισε για να σιγήσουν άγριες φωνές δικές μας
Μήπως μάθουμε επιτέλους την ήττα της αιχμής του βέλους
Κι όσο ο κόσμος υποφέρει να κατέβουν οι αγγέλοι
Χίλιες προσευχές να γράψουν κι άλλες τόσες να τις κάψουν
Ζω μονάχα για τη φλόγα τα απύθμενα τα λόγια
Τους νεκρούς μου δεν τους κλαίω
Στους θεούς μου δεν το λέω
Αυτό με κάνει ακροβάτη στου τρελού το μονοπάτι
Κι όσο η τρέλα με ποτίζει με σκιά και αυταπάτη,
άλλο τόσο τραγουδάω για τη νιότη του ανθρώπου
που πολλά του μαρτυράει κι άλλα τόσα του χρωστάει
Μείνε απόψε άλλο λίγο την καρδιά σου ν’αντικρίσω
56