4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 34

Κι αν πάλι αποφασίσω να ανοίξω τα γεμάτα λημών μάτια μου θα δω
πως η ζωή περνά από μπροστά μου και εγώ την αφήνω να φύγει.
Την αφήνω να φύγει από φόβο μήπως οι άνθρωποι που ζουν μέσα
της ,δουν την οικογένειά μου και με μισήσουν. Ή χειρότερα μη
τύχει και με λυπηθούν. Μισώ τον οίκτο. Δεν θέλω κάνεις να με
λυπηθεί. Τι κι αν γεννήθηκα σε αυτή την οικογένεια; Μήπως εγώ
το επέλεξα; Σαψαλιασμένη η μαμά μου κλαίει ° «Μάνα δεν φταις
εσύ… Η ζωή τα φταίει»
Κορδακίζω ή και μέλπω όταν πέφτω σε νιρβάνα. Μα και πάλι εγώ
φταίω; Κορδακίζω μήπως και κάποιος δαίμονας με ορεκτεί και
την ψυχή μου του πουλήσω ως ενέχυρο για μια καλύτερη ζωή.
Μέλπω γλυκά μήπως και κανένα αγγελάκι από αυτά τα
στρουμπουλά στρουμπουλά με προσέξει και μου δώσει άλλη
οικογένεια …
Εντεψίζης και φαύλος είναι ο κύκλος της ζωής … Σε άλλους δίνει
κρύσταλλα και σε άλλους καυτά μαχαίρια … Μα και πάλι εγώ φταίω;
Στη δίνη του στροβιλίζομαι και εγώ και η Ρούλα και η μαμά …
Εωθινό αεράκι είναι η οικογένεια για κάποιους … Έρεβος για εμάς
…
Με αυτό το τρόπο νιώθω, σκέφτομαι και μπορώ να εκφράσω για
την οικογένειά μου … Αλήθεια μήπως τελικά να πάψω να λέω τη
λέξη οικογένεια; Καλύτερα να λέω τα βάρη της ζωής …
Η ώρα είναι δώδεκα παρά πέντε. Πρέπει ω ναι πρέπει να
σηκωθώ και με το στανιό να κλείσω το παράθυρο. Να κλείσω το
ρολόι, να πετάξω στα σκουπίδια τις μανόλιες… Σε λίγο γυρίζω στο
Χάος. Στην αληθινή ζωή … Παραδερμένες και οι τρεις μας…
Ποτέ δεν ένιωσα την αληθινή οικογένεια. Αλλά μπορώ να
περιγράψω την δική μου. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν μια
κοντόχοντρη με μεγάλα στήθη γυναίκα και μαύρα μαλλιά. Θα
φορούσε γυαλιά πρεσβυωπίας και ρούχα μόνο μαύρα. Στο ένα της
34