4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 33

θράσος βουτάω τα χέρια μου στην κατσαρόλα και ουρλιάζω
«Κάνεις μη σώσει να ζει αύριο».
Λοιπόν να πια είναι η οικογένειά μου. Σε αυτή αναγκάζομαι να ζω.
Για εκείνη δεν νιώθω οίκτο ,χαρά ή αγάπη. Μόνο για την Ρούλα
και τη μαμά νοιάζομαι … Όταν φύγω και πεθάνω και χαθώ -γιατί
έτσι θα γίνει -για δύο μόνο άτομα θα κλάψω. Μόνο για εσάς τις δύο
θα αφήσω τη μαύρη μου καρδιά να κοκκινίσει. Όταν το σώμα μου
λιώσει και η ψυχή μου λυτρωθεί μόνο για εσάς λυπηθώ. Για εσάς
που πλήγωσα , πόνεσα και απογοήτευσα … Η μαύρη μου καρδιά
μόνο για εσάς χρόνια τώρα για λίγο κοκκινίζει …
Τώρα είναι Πάσχα. Τώρα κάθομαι στο σπίτι. Όλοι λείπουν.
Είμαστε μόνες. Εσείς και εγώ. Σας αφήνω λιγάκι μέχρι τις
δώδεκα … Αλήθεια μήπως εγώ είμαι τρελή; Μήπως τυφλή;
Μήπως τα έχω χαμένα; Στο δελτίο των οκτώ ειδήσεις ακούω
που αφορούν την οικογένεια … Μετά φεύγω τρέχοντας για το σπίτι
στη Χαλκίδα. Για λίγο μόνο μπορώ να λείψω. Αν καταλάβουν οι
άλλοι ότι λείπω χάθηκα … «Πού ήσουν;» θα μου πουν και πριν καλά
καλά το καταλάβω θα βρεθώ στη μέση διαιτητής σε αγώνα …
Χάος -Υπομονή, 1-0. Ο αγώνας πάει παράταση. Ουρλιάζω και
ωρύομαι. Στο τέλος βγαίνει η κόκκινη κάρτα. Δύο δευτερόλεπτα
πριν από το τέλος μπαίνει γκολ. Χάος -Υπομονή, 1-1. Πάλι
ισοπαλία ήρθαμε απόψε …
Το άλλο πάλι … Είσαι νέα για να υπηρετείς αλλά όχι να ζεις …
Μένω λοιπόν μετέωρη να επιβιώνω… Η οικογένεια είναι ο
θεμέλιος λίθος της γέφυρας της ψυχής. Θα πρέπει να θυσιάζεται
εκείνη για το στερέωμα των μελών της… Η δική μου οικογένεια
είναι γέφυρα σαν και αυτή της Άρτας. Ολημερίς την χτίζουμε και το
βράδυ γκρεμίζεται. Απαιτεί από εμάς να γίνουμε οι λυγερές που θα
θυσιαστούν …
33