4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 32

Η δική μου οικογένεια είναι ιδιαίτερη. Δεν έχει πατέρα -τέρας,
ούτε όμορφες στιγμές δίπλα στο τζάκι με τα ψημένα κάστανα.
Δεν έχει Κυριακάτικα τραπέζια, ούτε γλέντια το Πάσχα. Την
Πρωτοχρονιά ο χρόνος αλλάζει από τις δέκα. Στις δέκα και
πέντε κόβεται η βασιλόπιτα, που κάθε χρόνο είναι αγορασμένη
από το μπακάλικο της γειτονιάς. Στις δέκα και είκοσι δίνεται το
φιλί του Ιούδα -τάχα της αγάπης -. Μετά όλοι στα κρεβάτια για
ύπνο … Στα γενέθλια κάποιου με το ζόρι λέμε «Χρόνια Πολλά». Στη
γιορτή «Πάλι θα κεράσεις;». Παράπονο δεν έχω στις κηδείες όλα
πάνε καλά. Όλοι από το πρωί φορούν τα μαύρα. Μισή με μία
ώρα πριν τηλέφωνο για ταξί …
- Ναι παρακαλώ ένα ταξί για το πλησιέστερο νεκροταφείο
- Αμέσως κύριε σε δέκα λεπτά
- Εγώ είμαι ο βασιλιάς του Χάους …
- Συγγνώμη κύριε δεν σας κατάλαβα… Είστε λιγάκι
μπουκωμένος… Ποιόν θάβετε σήμερα;
- Μια ξαδέρφη μου χαμένη… Την Ελπίδα στη ψυχή
- Ναι ναι κάτι έχω ακουστά
- Τι να κάνουμε βλέπετε υποχρεώσεις
- Ναι οι χαμένοι συγγενείς είναι βάρος ακόμα και στον
θάνατο …
Ταγμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο μπαίνουμε στη σειρά.
Παίρνουμε λίγο χώμα και το πετάμε πάνω στο φέρετρο της
νεκρής Ελπίδας. Εγώ πιο άτυχη - όπως πάντα - μαζί με το χώμα
παίρνω και τρία σκουλήκια. Το ένα πέφτει πάνω στο φέρετρο.
Το άλλο στο πόδι μου και το τρίτο το τρώω … Να μη μιλήσω για το
φαγητό στο σπίτι. Όσο μαγειρεμένο είναι με αγάπη από τη μαμά
,τόσο ξύλο πέφτει από τους άρπαγες της «οικογένειας». Η
αδερφή μου ,η Ρούλα, ίσα - ίσα που προλαβαίνει να φάει ένα
ψίχουλο που χώθηκε κάτω από το πιάτο. Η μαμά νηστική. Εγώ με
32